We leven in een moderne, snelle, digitale wereld. Ook ik doe daar aan mee. Dankzij mijn iPhone, Twitter, Facebook, LinkdIn en alle andere sites weet ik altijd waar mijn vrienden uithangen, wat ze doen en meemaken. Dat heeft veel voordelen. Zo stond ik gister vast in Oudenbosch; er was iemand voor de trein gesprongen. Eén twitterberichtje verder en er blijken diverse vrienden bereid te zijn hun jas aan te trekken en mij op te halen.
Dat Twitter voor mij waarde heeft staat vast. Maar aan websites als Hyves begin ik meer en meer te twijfelen. Facebook is voor mij een twijfelgeval; het is een manier om contact te houden met mensen die ik op één van mijn reizen in het buitenland heb ontmoet. Maar om even terug te komen op de titel van dit stukje.
Zowel Hyves als Facebook kennen ‘vriendjes’. Voor veel Hyvers is het hebben van veel vriendjes een statussymbool (ik schoon mijn lijst bewust regelmatig op). Maar is dat wel echt zo? Ik klik vaak vrij ondoordacht op ‘accepteren’ of ‘verwijderen’ na de simpele afweging ‘ken ik iemand in het echt of niet?’. Tot ik laatst in de kroeg (de echte, zo’n ruimte met bier en donker hout) in een zeer boeiend gesprek terecht kwam. Mijn gesprekspartner had van mij een facebook uitnodiging gekregen. Hij stond nogal sceptisch tegenover dergelijke sites. In eerste instantie was ik verwonderd. Tegelijkertijd ook zeer benieuwd naar de gedachten erachter; mijn ervaring met de persoon in kwestie was dat hij over het algemeen geen ondoordachte acties uitvoert.
Het woord vriendschap is voor mij belangrijk. Ik zal iemand snel bestempellen als kennis of goede kennis, maar slechts sporadisch als goede vriend. Toch zijn kennissen in het digitale leven al snel ‘vrienden’. Dat is toch op z’n minst vreemd. Een punt waar ik nimmer eerder over na heb gedacht. Na dit kroegavondje wel. Wat is eigenlijk de waarde van een vriendschap? Is die digitaal daadwerkelijk anders dan in het echte leven en waar ligt het verschil?
Groot was dan ook mijn glimlach toen ik enkele dagen na deze kroegavond een mailtje in mijn inbox trof. ‘Ruud heeft je toegevoegd als vriend’. Ik heb zo’n gevoel dat die ene email meer voeten in de aarde heeft gehad dan een klakkeloze acceptatie van een uitnodiging. En zo voelt die acceptatie ineens als een voorrecht. Ik moet toegeven, dat is toch wel heel erg veel leuker.
Helemaal mee eens!!
Ik ben ook vrienden met Ruud, en werd erop gewezen va nde generatie ‘de hele wereld mag weten wat ik aan het doen ben’ te zijn. Tja, met 437 vrienden uit 20 landen lijkt dat ook wel echt zo te zijn. Maar mijn lijst opschonen zou zo lang duren dat ik er maar niet aan begin.
Of ik nog van iedereen weet wie ze zijn? Nee natuurlijk niet. Resultaat is dat ik mijn privacy settings omhoog gooi en fotos alleen zichtbaar maak voor mijn ‘echte’ vrienden. Maar of dat nou zoveel effectiever is dan mijn vriendenlijst eens grondig aan te pakken??
Een mooie visualisatie van hoe absurd Facebook in het dagelijkse leven zou zijn: http://www.youtube.com/watch?v=nrlSkU0TFLs