Het lijkt wel alsof iedereen door dezelfde vier persoonlijke fasen gaat. Om te beginnen start je met niets. Dat kan zijn omdat je een kind bent en eenvoudigweg nog niets hebt opgebouwd. Of omdat je in Afrika woont en echt helemaal niets hebt. Je ervaart een fysiek tekort. En je hebt last van dat tekort. Je voelt je minder dan alles en iedereen om je heen. Kortom, niet prettig.
Als je niets hebt, dan wil je maar een ding: Veel. En vooral veel van alles. Meer is beter. Of zoals de Amerikanen het zo overtuigend kunnen brengen: ‘There is no substitute for cubic inches’. Je streeft kwantiteit als hoogste goed na. De restaurants voor deze doelgroep zijn overigens probleemloos herkenbaar. Het hoeft niet goed te zijn, zolang het maar veel is. Je standaard houding naar anderen is strijd, je wilt de ander verslaan. Echter, met veel bezit komt ook veel gedoe. Alles moet een fysiek een plek krijgen, onderhouden worden en beveiligd worden. Kortom, meer bezit geeft ook meer problemen. En dat wordt op een gegeven moment ongemakkelijk voor je.
Dus vind je het ei van Columbus uit: Beter. Je hebt niet meer nodig, je hebt het beste nodig. Dus minder spullen, maar per stuk wel van hoge kwaliteit. Je verruilt kwantiteit voor kwaliteit. Of zoals een Engelse uitdrukking het zo treffend weet weer te geven, je gaat op zoek naar: ‘The best money can buy’. Je houding naar andere mensen verandert daarbij ook. Waar je eerder nog de strijd met andere mensen aanging, is dat nu veranderd in competitie. Je wilt beter dan anderen zijn en het beste bezitten. Nog duurder, nog exclusiever en nog imposantere getallen maken je gelukkig. Je hoogste haalbare is de aanzien die je verworven hebt omdat je het summum bereikt hebt met die exotische vakantiebestemmingen, die exclusieve wijnen, dat hippe interieur of die hoogbegaafde kinderen. En voor de zekerheid omring je je met mensen die er op dezelfde manier inzitten zodat je overtuigd bent dat je op de juiste weg zit. Iedereen om je heen rijdt dezelfde compensatie auto’s en woont in dezelfde jaloersmakende huizen. Omdat je het waard bent! Alleen jammer dat het knagende gevoel van ontevredenheid en innerlijke onrust nooit echt weg gaat met al deze fantastische zaken.
Want eigenlijk heb je die mate van kwaliteit niet echt nodig. Goed is eigenlijk goed genoeg. Het hoeft niet perfect (of bijzonder, speciaal of exclusief) te zijn. Steeds meer kom je tot het besef dat ‘tevreden’ eigenlijk wel eens de sleutel naar geluk zou kunnen zijn. En om daar te komen pas je je spullen in je leven aan die een juiste ‘fit’ hebben met jou. Niet te veel, niet te weinig, maar precies hetgeen wat je op dat moment in je leven nodig hebt. Je merkt ook dat je houding naar andere mensen verandert van competitie naar nederigheid. Je maakt weer echt contact met mensen en streeft ernaar om de ander de begrijpen in plaats van te overtroeven.
Nu zijn er ook genoeg mensen die in een fase blijven hangen voor de rest van hun leven. Dat is ook een keuze, soms wat onhandig maar ja, ook dat kan blijkbaar niet anders. Wat bijzonder is, is dat je niet een fase over kunt slaan. Pas als het uit de hand loopt of je een emotionele crash ondergaat, ga je door naar de volgende fase. Het maakt niet uit hoeveel boeken je leest of welke spirituele verhalen je van andere mensen te horen krijgt, versnellen gaat blijkbaar niet. Moeilijk doen voor gevorderden is voor iedereen hetzelfde.
