Advocaatbrieven

Inmiddels ben ik ervaringsdeskundige op het gebied van de advocatenbrieven. Het blijkt dat je deze brieven in drie soorten kunt indelen. De eerste is de hoog-van-de-toren-blaas-brief. Deze herken je direct aan het dreigende taalgebruik, hoogdravende woorden voorzien van diverse waarschuwingen en dreigementen. Het is nog net niet schelden wat er in deze brief gebeurd. Dit verbale geweld wordt bijgestaan door het noemen van claims en vooral wat mij allemaal te wachten kan staan. Maar hoe dreigender het taalgebruik, hoe rustiger ik word. Ze hebben dus helemaal geen zaak.

De tweede brief is de zogenaamde ‘wollige brief’. Dat is de brief die je na drie keer lezen nog steeds niet begrijpt. Ondanks dat je je uiterste best doet, heb je nog steeds geen idee wat ze nu precies willen zeggen. En ondanks dat ik niet onaardig ben in de Nederlandse taal duurt het best een tijd voordat ik kan zeggen: ‘Oh, dus dat bedoel je!’ Je hebt dus helemaal geen zaak. Ook van deze brief word ik niet zo heel erg zenuwachtig.

Tenslotte heb je nog de derde variant. Dit is een relatief korte brief die geschreven is in duidelijk en helder Nederlands. Tegen het vriendelijke aan. Deze brief is ook voor iemand die geen rechten gestudeerd heeft probleemloos te lezen. De brief begint met de uiteenzetting van de feiten, gevolgd met een opsomming van de betreffende wetsartikelen. Om vervolgens na een volkomen logische beredenering te komen tot een juridisch standpunt. Hier word ik dus bloednerveus van. Dit is de brief die je niet wilt ontvangen. Ik ben altijd zo blij als mijn advocaat zo’n laatste brief stuurt.