De onverwachte deurbel

Een donderdag in Juli, half twaalf ‘s avonds. Ik ben nog wakker en wil net aan een sudoku beginnen. Plotseling gaat de deurbel. Verschrikt sta ik op en haast mij naar de deur. Tijd om na te denken is er nauwelijks. Door het matglas zie ik wat onduidelijke silhouetten staan. Kleine silhouetten. Vast kwajongens. Snel maak ik de deur open. Voor mij staat een meisje van hooguit elf. Naast haar een jongetje, ik schat zo’n vijf jaar oud. Beide getint, een tint die ik herken als de tint van de familie die naast mij woont. Een opvallend zachtere tint dan die van de meeste medebewoners in de flat. Wat doen die kinderen in vredesnaam nog zo laat op?
“Hallo buurman, goede midda, eh, goede avond.” vraagt ze in perfect Nederlands
“Ik kwam vragen of u misschien een beetje bloem voor mij heeft.”
Ik moet mezelf even herpakken. Geen dreiging, geen kwajongens. Slechts een heel zenuwachtig meisje, en een jongetje wiens hart er bijna uit dreigt te springen van de spanning.
“Ja, natuurlijk, kom binnen” antwoord ik.
Ik draai me om en loop naar de keuken. In het rechter keukenkastje vind ik een aangebroken pak tarwebloem. Precies wat ze nodig hebben. Ik loop weer terug naar de geopende deur. De kinderen staan nog steeds voor de drempel.
“Alsjeblieft. Kom je het straks terug brengen, of een andere keer?” vraag ik terwijl ik de bloem aan het meisje overhandig.
“Nee ik kom zo gelijk terug. Dankuwel.”
Ik doe de deur dicht en loop verbaasd terug naar mijn bank. Nog voordat ik kan gaan zitten gaat de deurbel opnieuw. Het meisje is nu alleen en zichtbaar ontspannen. Met een glimlach van een kind geeft ze mij het pak terug. Een glimlach zo onbevangen, zo eerlijk, zo puur.
“Dankjewel” zegt ze, terwijl ze haar handjes uitsteekt en mij het pak teruggeeft.
“Veel succes nog” antwoord ik, en sluit de deur.
Met een enorm grote glimlach loop ik terug door de gang.
Haar glimlach gaat mij nog heel lang bijblijven, denk ik tevreden, en plof op de bank.