Goed Fatsoen

Zijn er nog wel grenzen in Nederland? Vroeger hadden we goed fatsoen, tegenwoordig hebben we de multiculturele samenleving. Wat is er onderweg met gewone zelfreguliering gebeurd? Iedereen geeft elkaar altijd maar de schuld. Nee, het is de schuld van de overheid, gemeente, werkgevers, ouders, opvoeding, vrienden, politie, slechte jeugd, Balkenende, Bush, Koran, Bijbel, de straatstenen, de grassprieten, de vogels of de vissen in de vijver. Het is altijd iemand zijn schuld. Maar niemand vind dat de schuld bij hem of haar zelf ligt.

Wat is dat toch tegenwoordig? Je voelt toch wel op je klompen aan als je iets doet wat niet door de beugel kan. Is iedereen dan tegenwoordig dan zo ontzettend gefrusteerd of onzeker dat er per persoon een vrachtwagenlading aan bevestiging nodig is om je te ervan te overtuigen dat het toch wel goed komt. Moet je nu echt wat slopen om gehoord te worden. Moet je nu echt de ander pijn doen om begrepen te worden? Is dat het? Zijn we met zijn allen zover gedaald?

Iedereen leeft zo ontzettend in zijn eigen wereld dat het ook allemaal niet meer uit maakt. Als je het zelf maar goed hebt. Dat is het hoogste goed tegenwoordig. Als je het allemaal maar voor elkaar hebt. Gekleed volgens de laatste mode, een mooi huis, geweldige vrienden, een hoge opleiding, een goede baan, veel plezier en gezelligheid. En oh, wat zijn we met zijn allen gelukkig. Onderzoek heeft aangetoont dat hoe welvarender wij zijn, hoe ongelukkiger wij worden. Grappig eigenlijk, dat we met zijn allen collectief de verkeerde kant aan het uitrennen zijn.

Kort geleden was ik in Duitsland. Onze gastheer nam ons mee naar een ontzettend hippe tent. Helemaal bij-de-tijd. Alleen maar mooie mannen en vrouwen. Iedereen strak volgens de laatste mode gekleed. Zien en gezien worden. Scannen en gescand worden. Het leek eigenlijk meer op een levend warenhuis waar de klanten en de waren door elkaar heen stonden. Hippe drankjes en lounge-achtige-dans muziek. Helemaal perfect dus. Maar alles wat net een beetje 'te'. Iedereen deed net een beetje te veel zijn best.

Iedereen lachte en had het naar zijn en haar zin. Alles was geweldig, iedereen was geweldig, kon niet beter. Iedereen had het voor elkaar. De een nog groter en beter dan de ander. Alleen die ogen, die ogen verraaden het. De leegte, de nietzeggendheid, de afstandelijkheid, die ogen bedoel ik. Zouden deze mensen nu echt gelukkig zijn? Zijn ze nu echt blij met zichzelf? Vallen deze mensen met een glimlach op in slaap iedere nacht?

Iedereen was op zoek. Ook de mensen met een relatie. De een zocht naar aandacht, de ander naar bevestiging en de volgende naar het avontuur. Eigenlijk was iedereen stiekum op zoek naar de onvoorwaardelijke liefde. En niemand die het vond. Deze tent week eigenlijk helemaal niets af met onze maatschappij. Hoe sneu het ook is.

Wanneer komt normaal nadenken, verantwoordelijkheid, hard werken, oprechtheid en goed fatsoen weer in de mode? Het zou wel weer eens een keertje tijd worden. Kunnen we niet gewoon normaal met elkaar omgaan. Al dat gedoe van tegenwoordig. En als we dan ook nog eens gaan beginnen met het echt respecteren van andere mensen dan moet het helemaal goed kunnen komen.

Ik heb ooit de zin gelezen: "Neem de ander zoals die is, en niet zoals je em hebben wilt" Al die voorwaarden, al die eisen, al die checklisten van tegenwoordig. Waarom kunnen we niet gewoon zijn? Is dat dan werkelijk zo afstotelijk? Laten we beginnen met denken in mogelijkheden in plaats van moeilijkheden, dat scheelt de helft.