Pieter Derks

Pieter Derks, onthoud die naam. Vanavond zijn we naar een cabaretvoorstelling geweest in de Kleine Komedie in Amsterdam. Zoals ik vorige eeuw met Youp heb gehad, een paar jaar geleden met Javier Guzman, heb ik het vanavond weer gehad; dit is een briljante man.

Pieter is een ware taalvirtuoos die achteloos prachtige volzinnen als ware kunstwerkjes de zaal in laat drijven. Zijn taalvaardigheid is van een hoog niveau. Dit is weer eens cabaret dat je doet lachen, trillen, beven, beseffen, voelen, denken, glimlachen en eenvoudigweg intens laat beleven. Men, wat steekt de rest hier dan schril bij af. Zo hoort het te zijn. Verwondering over de wereld en de wezens die er op twee benen rondlopen en zeggen mens te zijn.

De avond ging over de liefde, hyves, geloof, roken, lange Frans, buitenaards leven, Obama, computerspelletjes, keuzes en de zin en onzin van relaties. Het is allemaal voorbij gekomen. Het is alsof een lentegevoel je bekruipt. Naast de geweldige betogen over deze onderwerpen was er ook een stukje over het feit dat hij zich ontzettend kan opwinden dat een kopje koffie bij de Starbucks allang geen kopje koffie meer is, maar verworden tot een beleving. En dan nog erger, de maat ‘small’ bestaat niet bij de Starbucks. De kleinste maat heet ‘medium’. Volkomen terecht dat je je daarover kunt opwinden. Hoe ver gaat de grootheidswaanzin van deze mensheid nog door?

Pieter is begin 20 en hij komt zelf uit Nijmegen. Kortgeleden is hij naar Amsterdam verhuisd. Zoals het een ware cabaretier beaamt heeft hij hier een stukje over. ‘In Amsterdam gebeurt het!’Althans, dat zegt iedereen. Niemand weet wat en waar, maar hier schijnt het te gebeuren. Heel vreemd dan dat iedereen om 3 uur in de middag de stad uitvlucht en vervolgens gezamenlijk op de ring in de file staat. Hier moest ik natuurlijk behoorlijk hard om lachen wat mij niet in dank afgenomen werd. Oh wee als je tegen een Amsterdamse een kritische noot uitlaat over Amsterdam. Zwarte humor is misschien wel de leukste vorm van humor al levert dat soms wel een boze blik op.

Buitengekomen in de frisse wind besef je dat deze wind lang niet zo fris is als de wind die sinds een uurtje door je hoofd waait. Na de voorstelling zijn we naar een kroeg gegaan om onder het genot van een biertje de voorstelling nog eens rustig de revue te laten passeren. In Amsterdam hoef je nooit ver te lopen voor een kroeg, die zitten letterlijk op iedere straathoek.

Als je in een Amsterdamse kroeg staat dan kan het zomaar zijn dat het een homotent is. Dat is aan de buitenkant niet zo heel duidelijk te zien. Natuurlijk vind ik het leuk om met een schalkse blik door vrouwen aangekeken te worden, maar als je de hele avond met dezelfde blik door mannen aangekeken wordt, dan geeft dat toch een ander gevoel. Leuk als vrouwen je aantrekkelijk vinden, maar ik ben het echt niet gewend dat ik in de smaak val bij hetzelfde geslacht. Niet dat het de pret drukt, het hoort er gewoon bij.

Afijn, op de terugweg rustig lopend door de levendige straten van Amsterdam verschijnt er een tevreden glimlach op mijn gezicht. Het zijn de mensen zoals Pieter Derks die het leven mooi maken. En terwijl ik om mij heen kijk, zoemt zijn laatste zin door mijn hoofd. Hoe mooi zou het zijn als iedereen de wereld bij vertrek een beetje mooier zou achterlaten dan hij bij aankomst was.