hu·we·lijk (het ~, ~en)
1 wettelijk geregelde verbintenis tot het samenleven van twee personen
=> echtverbintenis, echtvereniging, huwelijksband, matrimonium
2 huwelijkssluiting
3 het samenleven van twee personen volgens het huwelijksrecht
=> de /echtelijke/gehuwde/huwelijkse/ staat
Gisteren zijn Axel en Maaike getrouwd. Twee goede vrienden van mij die elkaar niet meer gaan loslaten. Gisteren heeft mij opnieuw doen nadenken over het huwelijk. Het huwelijk is een mooi iets. Veel mensen vergeten al weer snel waarvoor het huwelijk staat of beseffen de volledigheid en impact ervan niet. Een huwelijk is het resultaat van onvoorwaardelijke liefde en niet anders. En dat is ook liefde als het even niet meer zo goed gaat of als je een slecht jaar achter de rug hebt.
Tijdens de huwelijks dienst worden er mooie woorden gezegd en worden er grote beloftes gedaan. Nu kan ik best begrijpen dat je die beloftes van tijd tot tijd wilt vergeten. Ik bedoel, soms zijn deze beloftes helemaal niet praktisch in je leven op dat moment. En soms zie je het allemaal helemaal niet meer zitten en droom je van het groene gras aan de overkant. Maar ook door die dalen wordt er onvoorwaardelijke liefde verwacht en dat maakt een huwelijk tot een huwelijk. Dit zal ook vast de reden zijn van het vieren van je huwelijksdag. Samen opnieuw de trouwbelofte doornemen en tegen elkaar zeggen, oh ja dat was het, we waren het bijna weer vergeten.
Er gaan veel huwelijken stuk, helaas maar wel een feit. Dan vraag ik mij altijd af, hoe kan dat? Hebben deze mensen te snel ja gezegd? Was het te vroeg om te trouwen? Blijken er later dingen boven water te komen die echt onoplosbaar zijn, de zogenaamde deal-breakers. Hij wil kinderen en zij niet bijvoorbeeld. Misschien vechten mensen er niet echt meer voor en gooien ze veel sneller het bijltje erbij neer dan de generatie voor ons. Ben je na 15 jaar huwelijk echt op elkaar uitgekeken? Of snappen die mensen het concept onvoorwaardelijke liefde niet?
Natuurlijk veranderen mensen en natuurlijk veranderd de ander, maar dat hoort bij het concept mens. Vergeven hoort ook bij de liefde en liefde is de ander nemen zoals die is en niet zoals je die hebben wilt. Een meditatie die ik ergens las: “Veel mensen beginnen een relatie met de gedachten wat ze eruit kunnen halen in plaats van wat ze erin kunnen stoppen.” Zou dat het zijn, dat de relatie soms wederzijdse zelfbevrediging is? Als jij dit voor mij doet, dan doe ik dit voor jouw. Niet omdat ik dat echt voor je over hebt, maar omdat we deze ruilhandel stilzwijgend afgesproken hebben en ik zo krijg wat ik hebben wil.
Maar ondanks alles heb ik een zwak voor het huwelijk, ik vind het een mooi iets. Natuurlijk hoop ik zelf ook te trouwen want ondanks dat ik er een uitgesproken mening over heb, heb ik natuurlijk geen enkel recht van spreken. Het trouwen-concept moet mij nog gebeuren. En wellicht is het wel zo dat als ik getrouwd zou zijn dat ik ditzelfde stukje HEEL anders geschreven zou hebben omdat ik dan geen naïeve romanticus meer ben. Maar hé, laat mij tot die tijd dan maar dromen van het perfecte huwelijk.
Want wat ik gisteren gezien heb heeft mij erg geraakt. Het knetterde gewoon van verliefdheid tussen die twee. Alle aanwezige vrouwen ging spontaan en volgas de tranen in en eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik ook een brok in mijn keel kreeg. Het was gewoon puur, mooi, oprecht en onvoorwaardelijk. Natuurlijk weet iedereen dat ze elkaar van tijd tot tijd de tent uit vechten. Maar onderaan de streep, wat er ook gebeurd, kiezen ze toch weer voor elkaar. En dat is onvoorwaardelijke liefde.
Axel en Maaike, vanuit deze plaats wens ik jullie een gezond, gezellig en mooi leven samen toe. Het is jullie gegund.
