Mooi verhaal?

Een grote groene straatlantaarn verlichte de halve straat. Zo’n paal met allemaal van die oude versieringen erop. Eentje waarbij je eigenlijk verwacht dat er in plats van een fel witte lamp een romantisch kaarsje in staat die elke dag met de hand aangestoken word door een man. De jongen stond net een meter buiten de gele lichtgloed naar zijn horloge te turen. Hij kon de wijzers niet onderscheiden in het donker.

Een grote groene straatlantaarn verlichte de halve straat. Zo’n paal met allemaal van die oude versieringen erop. Eentje waarbij je eigenlijk verwacht dat er in plats van een fel witte lamp een romantisch kaarsje in staat die elke dag met de hand aangestoken word door een man. De jongen stond net een meter buiten de gele lichtgloed naar zijn horloge te turen. Hij kon de wijzers niet onderscheiden in het donker.

Het enige wat hij kon doen was met twee stappen naar het schijnsel van de lantaarn lopen. Dat was nou juist wat hij niet wilde. Dan zou hij zich te kwetsbaar opstellen, zo midden in het felle licht, zichtbaar voor iedereen. En toch wou hij weten hoe laat het was. Binnen twee seconden was het gebeurd. Hij stapte het licht in en keek razendsnel op zijn inmiddels verlichte horloge. Zodra hij gezien had wat de wijzers aanwezen vloog hij terug naar de vertrouwde schaduw. Tien over half negen. Ze had hier tien minuten geleden moeten zijn. Hij vond het sowieso al eng als mensen te laat kwamen. Nu werd hij helemaal nerveus. Misschien had ze wel afgebeld terwijl hij met zijn stomme hoofd zijn gloednieuwe telefoon thuis had laten liggen. Het zou heel goed kunnen dat ze had geprobeerd hem te bellen. Of misschien as ze onderweg wel van haar fiets getrokken door één of andere engerd. Daar schenen sommige jongens erg veel lol in te hebben. Hij voelde de woede al in zich opkomen. Stel je voor dat één of andere debiel had geprobeerd haar iets aan te doen. Nee hij moest rustig blijven en eens een keer niet allemaal van die complottheorieën bedenken. Gewoon rustig afwachten. Wie weet kwam ze gewoon opdagen.

Ze zag hem al staan in de verte. Jasper, Jasper hoe eigenlijk? Ze besefte hoe weinig ze van hem wist. Oké, ze wist waar hij woonde, wie zijn vrienden waren, wat ie voor de rest een beetje deed maar dat was het ook wel. Ze wist niet hoe hij echt was, van binnen. Daarom had ze ook gigantisch getwijfeld toen hij gister aan haar vroeg om wat af te spreken. Om zou zomaar iets af te spreken met iemand die ze amper kende. Aan de andere kant vond ze het heel leuk en spannend. Zo vaak gebeurde het niet dat een jonge haar uitnodigde om iets te gaan doen. Om precies te zijn was Jasper de derde. Leo, haar eerste vriendje was ze al lang vergeten. Leo en zij zaten allebei in de eerste klas en hadden niet langer dan twee weken iets met elkaar gehad. Veel verder dan handjes vasthouden waren ze ook niet gekomen. Haar tweede relatie was een stuk serieuzer geweest. Peter was een simpele jongen maar een schat van een vent. Toch had ze het na vier maanden uitgemaakt. Ze vond hem wel heel leuk mar het was gewoon op, het was genoeg geweest.

En daar stond misschien wel haar toekomstige derde vriendje. Dat hoopte ze eigenlijk wel. Peter was alweer een jaar geleden en ze miste de warme schouder waarop ze kon uithuilen. De troostende woorden en het zachte strelen door haar mooie haar als ze verdrietig was. En ook al kende ze Jasper pas net, ze had de indruk dat hij minstens net zo lief was als Peter. Ach ze zou het eerst wel eens even aankijken.

“hoi” zei Jasper zo rustig mogelijk. “Sta je hier al lang te wachten?” Want ze was zich volledig bewust van het feit dat ze te laat was. Hij bedacht dat hij haar geen verwijt zou maken en gewoon haar het gesprek zou laten leiden. Zij had hier immers al ervaring mee, hij niet. “Mwa, valt wel mee. Het heeft niet gesneeuwd dus het is niet zo erg.” Er viel een pijnlijke stilte terwijl ze elkaar aan bleven staren. In een flits zag Jasper hoe hij haar kuste. Lief en teder zou hij vol overgave zijn lippen op de hare drukken. “Wat wil je gaan doen?” onderbrak ze zijn dagdroom. Nu trad zijn grote plan in werking. Urenlang had hij zitten nadenken en repeteren totdat hij wist hoe hij deze avond perfect moest maken.  Duidelijk gerepeteerd stroomde een waterval van woorden uit zijn mond. “Eerst gaan we wat eten, jij mag kiezen waar. Of als je geen honger hebt gaan we even ergens wat drinken. Daarna gaan we naar de bioscoop en daarna kunnen we nog even naar mijn huis, er is niemand thuis dus we kunnen doen en laten wat we willen. Nou wat vind je ervan? Nou, nou?” Tot zijn grote verbazing barste Tamar in een schaterlach uit. Hij werd knalrood en schaamde zich diep. Wat had hij verkeerd gezegd? Terwijl ze een arm om hem heen sloeg liet zijn hart een slag verstek gaan. “Je bent een schat, echt waar.” Weer moest ze lachen. Hij voelde zich ongemakkelijk zo dicht tegen haar aan maar ergens vond hij het ook heel fijn. Hij wist alleen niet wat ie nou moest doen. Haar aanraken durfde hij niet echt. Zo om hem heen hangend kwam ze steeds dichter naar zijn gezicht. Zijn hartslag maakte een sprint en hij hoopte dat zijn droom nu uitkwam. Maar in plaats van zijn mond zocht ze zijn oor op. Nauwelijks hoorbaar fluisterde ze “dat vind ik allemaal lief bedacht van je, echt waar. Maar wij gaan gewoon een stukje lopen. Hier, nu, in dit bos gewoon een stuk lopen. Daarna kunnen we altijd nog naar jou huis. Eerst gaan we lopen.” Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Van te voren had hij alle mogelijke scenario doorgenomen. Maar hij was vergeten dat ze zijn plannen misschien helemaal niet zou aanvaarden en zelf initiatief zou nemen. Hij raakte lichtelijk in paniek. Hij had bedacht wat ze moesten doen als de film saai werd, als het eten koud was of als hij zijn huissleutels vergeten was. Maar dit had hij nooit kunnen bedenken. Dit was gewoon waanzin. Het was wel een goed idee; zij had het immers voorgesteld. Maar hoe verwachte zij dat hij nu reageerde? Hij besloot om lef te tonen. Terwijl zij nog steeds haar hoofd bij zijn oor had draaide hij zijn hoofd langzaam om zodat zijn oor plaats maakte voor zijn vochtige lippen. Ze hield haar hoofd onbewogen op dezelfde plek. Betekende dit dat hij haar nu mocht kussen? Wat was dit toch allemaal moeilijk. Hij had maar één keer eerder een meisje gekust. Maar dat was zo anders dan nu. Dat was betekenisloos geweest. Dat ging om het kussen, niet om het meisje dat hij kuste. Ze hadden elkaar gewoon tijdens het dansen gezoend. Een half uur later zag hij haar met een andere jonge zoenen. Maar dit was zo anders. Hij was verliefd op Tamar. Tot over zijn oren. Al zijn gevoelens voor haar wou hij in die ene eerste kus leggen. Om haar duidelijk te maken wat hij nou werkelijk voor haar voelde. Zo gek was dat toch niet, of was kussen alleen bedoeld als lust bevrediging? Gewoon omdat het zo lekker was? Nee, natuurlijk niet. Nou waar wachtte hij dan in godsnaam nog op? Zijn mond was slechts enkele centimeters van haar verwijderd. Hij zag haar lippen zich openen. Plotseling pakte ze hem bij zijn arm en trok hem voorzichtig mee. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom moest hij dan ook altijd zo twijfelen? Waarom kon hij nou niet één keer lef tonen? Hij had zo makkelijk gekund. Verdwaasd liet hij zich meevoeren aan haar hand terwijl ze honderd uit begon te praten. Ze liepen over het geasfalteerde fietspad naar het hart van het park toe. Links en rechts stonden bankjes met hun gele prullenbakken gulzig de nacht in te staren. 

Hij had haar proberen te zoenen maar ze had hem precies op het moment dat hun lippen elkaar bijna raakte bij zijn arm gepakt en zachtjes meegetrokken. Terwijl haar hand naar beneden glee richting zijn hand bedacht ze dat dit nog niet het juiste moment was, niet de juiste plek. Ze zag de teleurstelling in zijn ogen. Het onzekere en stuntelige waarmee hij had geprobeerd haar te kussen vertederde haar. Ze wist nu al zeker dat ze zouden zoenen vanavond. Hij mocht het wel, maar nu nog even niet. De avond was nog te jong.

Haar zachte stem had de snelheid van een intercity. Na haar eerste woorden was hij de draad van haar verhaal al kwijt geraakt. Ze was een verhaal aan het ophangen over een berichtje wat ze net in de krant had gelezen. Hij deed hard zijn best om zijn aandacht weer op haar woorden ast te pinnen. Gelukkig werkte ze een beetje mee en veranderde van onderwerp. Ze stopte haar oneindig relaas over het politieke klimaat in Nederland, voorzover hij uit haar woorden kon opmaken ging het krantenbericht over de zoveelste BN’er die een eigen partij oprichtte. Daar voor in de plaats vroeg ze hem naar zijn gezinssamenstelling. Hij vertelde dat hij een 3 jaar jonger zusje had en dat zijn ouders uit elkaar waren. Ze verontschuldigde zich wat hij afdeed met een simpele schouderophaal. Hij was er wel aan gewend na 3 jaar. Toen herinnerde hij zich een nacht zo’n 6 weken geleden. Hij wist dat het niet goed was om zoiets persoonlijks te vertellen, juist daarom waar al zijn eerdere versierpogingen op niets uitgelopen. Hij werd te persoonlijk, meisjes gingen hem als vriend zien. Een goeie soulmate in plaats van een leuke jongen. Ach, wat kon het hem eigenlijk ook schelen. Zijn zoen poging was niet beloond, deze avond was gedoemd te mislukken. Hij vertelde over die nacht zes weken geleden. Hij sliep dat weekend bij zijn moeder. Doordeweeks was hij bij zijn vader en in het weekend bij zijn moeder. Ze woonde in hetzelfde dorp dus praktisch gezien kon hij net zo goed de hele week bij dezelfde ouder wonen, maar deze oplossingen voelde toch een stuk beter. Ondanks het feit dat hij een slechte band met zijn vader had. Na een avondje flink bier drinken kwam hij ladderzat aan. Het was intussen half 3 snachts en hij was nog nooit zo dronken geweest. Een fietsritje van 8 minuten had ruim drie kwartier geduurd. Vier kotsmomenten en vijf keer vallen verder stond hij voor de dichte deur van zijn huis. Na een paar minuten prutsen ging de deur open en liep hij de gang in. Nu hij het zo achteraf vertelde moest hij er wel om lachen. Want toen hij zijn schoenen uittrok en die op het rijtje naast die van zijn moeder en zusje zette was hij geschrokken. Zijn vaders schoenen waren er niet. Hij snapte nog steeds niet waarom hij er toen zo stellig van overtuigd was geweest dat zijn ouders weer bij elkaar waren, maar het effect was geweldig. In blinde paniek was hij naar de slaapkamer van zijn moeder gerend en de deur voor zijn gevoel zacht opengemaakt. Deze smakte toch met een gigantische knal tegen de muur aan en zijn moeder schoot omhoog in haar bed. “Waar is papa? Zijn schoenen zijn er niet. Papa, papa, waar is papa?” Zijn moeder kwam uit haar bed en constateerde vrij snel dat de alcohol flink grip op haar zoon had. Hij wou op haar aflopen om in haar armen te duiken maar greep zo geweldig mis dat hij met een smak op de grond belande. Naast de kant waar vroeger zijn vader sliep. Opeens kreeg hij een geweldig idee. “Mama, papa is er niet meer hé?”. Op een kinderachtige toon, zoals een moeder dat aan haar 3 jarige zoontje uit zou leggen vertelde ze hem dat papa ergens anders was gaan wonen, al jaren geleden. Want papa en mama waren niet meer verliefd. “Ik ben wel een beetje verliefd hoor mama. Maar ik zeg lekker niet op wie, na na na na na. Mama, weet je nog, toen ik klein was? Dan mocht ik wel eens bij je slapen he.”

Hij stopte abrupt. Zover had hij niet willen vertellen. Tamar moedigde hem aan om door te gaan. Nou moest hij wel.

“Dan kroop ik altijd bij je in bed, lekker warm. Mag dat vannacht ook?” Zijn moeder stond hem verbaasd aan te kijken. Ze zag haar stomdronken bijna-volwassen zoon vragen of hij bij haar mocht slapen. Zo vertederend, maar ook zo fout. Eigenlijk zou ze zijn alcoholgebruik moeten afkeuren. Maar ach, het was nu toch al gebeurd. Langzaam bracht ze hem naar zijn vaders oude slaapplek. Met zijn kleren nog aan viel hij op het bed neer en was binnen enkele minuten in dromenland.

Ze liepen nog altijd over de door lantarenpaal verlichte weg. “Allemachtig he, dit heb je prachtig verteld. Ik ben helemaal stil. Het verhaal was mooi, de manier waarop jij het vertelde maakte het nog mooier. Dankjewel. Toen ze was uitgesproken stond ze stil. Minden op de weg. Ze pakte zijn andere hand ook beet en trok hem zachtjes naar hem toe. Ze zag weer die onzekere blik in zijn ogen verschijnen. Dit was misschien niet de beste plek, maar wel een onvergetelijk moment. Vol overgave drukte ze haar mooie volle lippen op zijn koude lippen. Haar handen sloeg ze om zijn middel heen en daar, in het hart van het park, bedankte ze hem op de mooiste manier die ze maar kon bedenken. Toen ze elkaar los lieten straalde beide. Tegelijkertijd fluisterde ze bedankt. Hij voor de kus, zij voor het verhaal. Ze schoten in de lach. Een gelukkige lach, die het hele bos door schalde. Hand in hand stapte ze weg. Weg uit het park, de gulzige duisternis in.