Categorie: Algemeen

We leven in een moderne, snelle, digitale wereld. Ook ik doe daar aan mee. Dankzij mijn iPhone, Twitter, Facebook, LinkdIn en alle andere sites weet ik altijd waar mijn vrienden uithangen, wat ze doen en meemaken. Dat heeft veel voordelen. Zo stond ik gister vast in Oudenbosch; er was iemand voor de trein gesprongen. Eén twitterberichtje verder en er blijken diverse vrienden bereid te zijn hun jas aan te trekken en mij op te halen.

Dat Twitter voor mij waarde heeft staat vast. Maar aan websites als Hyves begin ik meer en meer te twijfelen. Facebook is voor mij een twijfelgeval; het is een manier om contact te houden met mensen die ik op één van mijn reizen in het buitenland heb ontmoet. Maar om even terug te komen op de titel van dit stukje.
Zowel Hyves als Facebook kennen ‘vriendjes’. Voor veel Hyvers is het hebben van veel vriendjes een statussymbool (ik schoon mijn lijst bewust regelmatig op). Maar is dat wel echt zo? Ik klik vaak vrij ondoordacht op ‘accepteren’ of ‘verwijderen’ na de simpele afweging ‘ken ik iemand in het echt of niet?’. Tot ik laatst in de kroeg (de echte, zo’n ruimte met bier en donker hout) in een zeer boeiend gesprek terecht kwam. Mijn gesprekspartner had van mij een facebook uitnodiging gekregen. Hij stond nogal sceptisch tegenover dergelijke sites. In eerste instantie was ik verwonderd. Tegelijkertijd ook zeer benieuwd naar de gedachten erachter; mijn ervaring met de persoon in kwestie was dat hij over het algemeen geen ondoordachte acties uitvoert.

Het woord vriendschap is voor mij belangrijk. Ik zal iemand snel bestempellen als kennis of goede kennis, maar slechts sporadisch als goede vriend. Toch zijn kennissen in het digitale leven al snel ‘vrienden’. Dat is toch op z’n minst vreemd. Een punt waar ik nimmer eerder over na heb gedacht. Na dit kroegavondje wel. Wat is eigenlijk de waarde van een vriendschap? Is die digitaal daadwerkelijk anders dan in het echte leven en waar ligt het verschil?

Groot was dan ook mijn glimlach toen ik enkele dagen na deze kroegavond een mailtje in mijn inbox trof. ‘Ruud heeft je toegevoegd als vriend’. Ik heb zo’n gevoel dat die ene email meer voeten in de aarde heeft gehad dan een klakkeloze acceptatie van een uitnodiging. En zo voelt die acceptatie ineens als een voorrecht. Ik moet toegeven, dat is toch wel heel erg veel leuker.

De kerk is gevuld met geluid
De vijfde symfonie van tchaikovsky
Rechtsvoor strijkt een man over zijn cello
Achterin speelt een vrouw fluit
De pauken denderen door mijn hart
Terwijl de violen schreeuwen:
Dood, de dood komt eraan

Dan ineens klaart de lucht,
Strakblauwe lucht schijnt mij toe
En net als ik denk te kunnen genieten
Grijpt de fagot dramatisch in
Weg zon, vergane vrolijkheid

Dit is wat ik ben, zoals ik wil zijn.
Dit orkest is mij.
De man voorin beseft het niet
Toch is hij een klein stukje van mij
Zijn cello is de voorbode
Ze kondigt het aan:
Mijn dood komt eraan

Kennissen van ons zijn kortgeleden ouders geworden en ineens draait de hele wereld om deze jonge spruit. Zoals het de Nederlandse traditie betaamd ga je op kraamvisite en neem je een cadeautje voor de kleine wolk mee. Een stuk kleding is altijd welkom. De kleine groeit als kool en wisselt nogal eens per dag van kleding. Dit laatste is natuurlijk het gevolg van het onderontwikkelde uitlaatsysteem van het kleine wonder. Tijdens het winkelen liepen we tegen een baby-gear-winkel aan. Een hip ingerichte winkel met slechts enkele kledingrekken en een kleine stellage met rammelaars. Niet echt een overdaad aan keuze voor ons als welwillende consumenten maar waarschijnlijk zit er genoeg marge op de tentoongestelde producten.

Nadat we de maat van de nieuwe wereldburger gegokt hadden, is onze keuze op een leuk babypakje gevallen. Nou ja babypakje, het had meer weg van een vouwpakket. Misschien moet ik dat even toelichten voor de mensen die nog niet regelmatig met klein geweld in aanraking gekomen zijn. Een baby schijnt enorm flexibel te zijn, tot het moment dat je de kleine wil gaan aankleden. Dan is het over met de flexibiliteit. Het aantrekken van een eenvoudig shirtje of broek wordt vervolgens een ware worsteling. En natuurlijk bestaan daar oplossingen voor. Deze laat zich het best omschrijven als kleding in de vorm van een vouwpakket. Op het eerste gezicht lijkt het een leuk broekpakje maar als je beter kijkt, zitten de drukknopjes op een wel heel bijzondere plek. Uit- en aankleden gaat dan ook op een totaal andere manier dan je gewend bent. Met grote verbazing hebben wij gekeken naar het stuk kleding dat zeer waarschijnlijk ontworpen is door een professionele origami-expert die tevens hogere wiskunde gestudeerd heeft. Het nadeel is dat jij ook hogere wiskunde gestudeerd moet hebben om erachter te komen hoe je het babypakje om je kind heen moet vouwen. Uit- en aankleden maar dan modern dus.

Nadat we de kleding-unit afgerekend hadden, ook in de aanbieding is kinderkleding trouwens onbetaalbaar maar dat is een ander verhaal, zijn we een dag later op kraamvisite geweest. Daar hebben we de uitleg gekregen waarom dit soort kleding zó vérschrikkelijk hándig is. Wij hebben instemmend geknikt en net gedaan of we het allemaal begrepen. Nadat de beschuit met muisjes verorbert was hebben we de trotse ouders intens gelukkig achtergelaten. Tijdens het lopen naar de auto keken we elkaar aan en vrijwel tegelijk spraken we uit: ‘Hele Andere Wereld…”

Matthew Brown woont in Seattle. Vanuit daar legt hij de wereld vast op video, combineert dit met geweldige muziek en soms hele treffende speeches. Na het zien van wat in Nederland inmiddels bekend staat als de nieuwe FITNA kon ik niets anders dan de rest van zijn films bekijken. En allemachtig, dit is enorm mooi. De gemiddelde student aan de kleinkunstacademie zou er jaloers op zijn.

Samuel Barber’s ‘Adagio for strings’ doet het natuurlijk altijd goed om een droevige mineur te zetten. Maar in dit geval nog terecht ook.

Hoe laat de chaos van Hollywood treffender zien door rust te creëren?

Hoe maak je iets kleins als mieren en ijs enorm groot? ZO!

En om af te sluiten: dit is onze wereld.

Laatst zat het huis vol visite voor de verjaardag van mijn moeder. Mijn zus stond in de keuken te koken. Toen ik met haar stond te praten sneed zij een rollade in twee delen.
“Waarom doe je dat?” vroeg ik haar.
“Geen idee, dat heb ik van je moeder geleerd.”
Dus ik liep de kamer in, schuifelde tussen de visite door en vroeg aan mijn moeder:
“Mam, waarom snij jij een rolade altijd in twee delen?”
“Dat heb ik van je oma geleerd” antwoordde mijn moeder.
Dus ik zocht mijn oma op, die aan de andere kant van de kamer zat.
“Oma, klopt het dat u een rollade altijd in twee stukken snijdt?”
Mijn oma knikte.
“Maar waar is dat dan goed voor?”
Mijn oma begon te lachen.
“Ach jongen, ik heb gewoon zo’n verrot kleine oven.”
Verbijsterd keken mijn moeder en mijn zus naar mijn oma. Ik barste in lachen uit.

Moraal van dit verhaal:
Neem nooit zomaar iets klakkeloos over, lang niet voor alles is een goede reden.

6 jaar avondstudie
33.000 euro
91 boeken
18 syllabi
121 wetenschappelijke artikelen
600 pagina’s geschreven tekst
2000 pagina’s aantekeningen
4800 studie-uren
1 hbo bedrijfseconomie
1 universiteit bedrijfskunde
2 scripties
1 versleten laptop

Leiden tot 1 titel:

doctorandus

Ik heb het gehaald en ben er fucking trots op!

Was getekend,

drs. Kees-Jan Diepstraten

Google kennen we allemaal, misschien Bing of Yahoo ook nog. Maar Spezify ken je vast niet. Deze zoekmachine laat op een iets andere wijze zijn resultaten zien. Hij laat ze daadwerkelijk zien.

De site haalt resultaten uit diverse bekende nieuwsbronnen (waaronder eBay, Flickr, Wikipedia, Twitter, Amazon, YouTube, Yahoo!, en MSN search) en maakt die op slimme wijze visueel middels foto en video.

Probeer Spezify.

Misschien ken je het. Je hoort een liedje waarin een moment beschreven wordt dat je nog nooit hebt meegemaakt maar waarvan je jezelf een perfecte voorstelling kunt maken.

Toen ik een kleine jongen was, laten we zeggen een jaar of twaalf, reed ik samen met mijn papa, mama, broertje en zusje terug van mijn oma. Het was donker en voor een kleine jongen al laat. Ik lag met mijn hoofd tegen de rand van het achterportiee. Mijn oor vlakbij een speaker terwijl ik nog net naar buiten kon kijken. Ik zag de ikea Utrecht voorbij glijden. Iemand zong.

‘Iemand nuriet,
Iemand praat.
Iemand slaapt en wordt weer wakker.
Zegt iets tegen mij
Ik schrik op
Uit mijn gedachten:

Dat niets zo mooi en eenzaam is
Als rijden door de nacht.
Dat niets zo mooi en vredig is
Terwijl jij op me wacht’

Toen ik dat als klein kind hoorde, in een roes van slaap wist ik gewoon wat er bedoeld was. Ik voelde het.
Nu zit ik op de bank. De kleine jongen is groot geworden. Niet langer op de achterbank maar met het stuur in mijn handen luisterde ik hetzelfde nummer. Mijn broertje lag op de passagiersstoel te slapen. Met 100 kachelde ik over de rechterbaan van de A15. En ik wist dat dit het moment was.
Het moment wat ik altijd had begrepen. Dat moment,
kwam vanavond.
Eindelijk.