Indertijd hadden we hagelslag. Puur of melk en dat was het. Toen kwam puur/melk gemengd. Vandaag de dag heb je tevens meisjes- en jongenshagel. K3-hagel kan er ook nog wel bij, en om de keuze nog even eenvoudiger te maken, hebben ze er witte chocoladehartjes doorheen gehusseld. Allicht om het zo snel mogelijk te consumeren opdat gauw weer het volgende pak kan worden aangeschaft. Slim hoor, van die marketinglui. Denk nou maar niet dat het hierbij is gebleven, welnee, ben je betoeterd, er bestaat zelfs hagelslag voor de feestdagen: kersthagelslag. En let op mijn woorden, binnen afzienbare tijd, is Sinterklaashagel ook heel gewoon. Oh, en paashagel uiteraard, als het al niet bestaat.
De jeugd verandert, zeggen we. Ze worden steeds onhandelbaarder, die jongelui van tegenwoordig. De opvoedprogramma’s sieren ons beeldscherm met hysterisch krijsende wanschepsels en schieten als paddenstoelen uit de grond. De kranten puilen uit met verhalen over ontspoorde jongeren, kinderen die jatten, slaan, stelen, schelden, boeren en beroven. Je wilt dat voorkomen, mijn kinderen zullen zoiets nooit doen, daar zal ik voor zorgen, maar probeer dat maar eens in deze tijd. Probeer dat maar eens in een consumptiemaatschappij. Het begint al met discussies over wie naar wat mag kijken, wordt het Jetix tv of wordt het MTV, wordt het MTV of The Box, wordt het digitale televisie of niet, en zo ja, welk pakket nemen we dan, het complete of het halve, wordt het Baby tv of Nickelodeon. Vroeger had je hooguit Toppop, Countdown, Tik Tak en Sesamstraat en dat was reeds bijzonder. Duidelijk en simpel, zonder opsmuk, dan zei je als ouder of opvoeder “nee is nee” en einde verhaal. Einde discussie.
Zie tegenwoordig maar eens nee te roepen. Aan één nee heb je al lang niet meer genoeg. Ga in deze tijd maar eens boodschappen doen met kleine kinderen; de vliegtuigjes, auto,- motor- en Bob de Bouwer-automaten blinken je kroost tegemoet. Eer je bij iedere winkel bent geweest ben je een reeks speel- en klimattributen verder. De Wii’s, fit en sports, de Playstations, 1, 2, 3 en 4, de Nintendo’s, DS en DS lite, in roze, rood, capri, crème the menthe en aqua. Zie daar maar eens tegenin te gaan. Voor je het goed en wel in de gaten hebt roep je de godganse dag neen, niet doen, blijf af, blijf er nou toch vanaf, houd er eens mee op, dit krijg je niet, dat krijg je niet, het geld groeit ons niet op de rug, koop het maar van je zakgeld, maar dat wil je niet, niet de godganse dag, je wilt geen zeur zijn en je kinderen gillen maar dat ze ook nooit wat mogen en hun vrienden wel.
En nee, zonder kinderen winkelen is in deze tijd niet makkelijker, want wordt het Indiaas of Indonesisch? Wordt het spaghetti, tagliatelle of penne, wordt het chips naturel, Mexican of chili. En met Kerstmis en Sinterklaas wordt het nog lolliger, dan sta je daar, als nieuwbakken (groot)ouder, een keuze te maken uit een flink gevulde arrenslee, wordt het Baby Annabell of wordt het Littlest Pet Shop, wordt het My Little Pony of wordt het Polly Pocket. Wordt het Nike of Adidas, wordt het Puma of Lacoste, zullen we dit jaar een Den nemen of een Spar, zullen we gourmetten, grillen of fonduen, en we doen het, tussen de kersttakken en de borstplaat, ook al achten we onszelf knettergek, maar we werken er zo hard voor. Hoe meer keuze er is, hoe moeilijker het wordt om een keuze te maken. Vroeger was niet alles beter, nee dat niet, wel een stuk eenvoudiger en waren er lang niet zoveel verleidingen. Nu spenderen we, we consumeren, we marketingen, we creëren en recreëren, we verleiden en laten ons leiden. Always wordt Always met vleugels en Always Fresh Long Plus. Shampoo wordt Shampoo voor blond, bruin, rood en paars haar. Goed voor de economie, jazeker wel, maar volgens mij niet zo best voor onze toekomst.
We doen het zelf, wij volwassenen, we zwerven van de Lidl naar de Dekamarkt, van de Dekamarkt naar de AH, trachten een keuze te maken met onze dreinende peuterpubers, ze jengelen en schreeuwen, ze laten zich op het gangpad zakken omdat ze iets zien wat ze tijdens de reclameblokken op Nick hebben gezien, maar kun je het ze kwalijk nemen, wanneer ze duizelen en stuiteren, net als wij, van al die shit? En als we het tripje naar de buurtsuper overleefd hebben, slepen we onze kleuters van dans- naar voetbalclubje. Of wordt het pianoles? Zo creëren we zelf een disciplineloze generatie bestaande uit afhakers en etterbakjes die zich in de schulden steken omdat ze niet geleerd hebben met geld om te gaan en die bij ieder zuchtje tegenwind een psychiater nodig hebben. Niet de jeugd is vervelend, niet onze kinderen zijn ontspoord, ach welnee, die zijn altijd identiek gebleven, maar wij, wijzelf, de volwassenen zijn ontspoord.
Erg leuk geschreven. Over het concept keuze heb ik al vele hoofdbrekens gehad en ben tot de conclusie gekomen dat we eigenlijk onzelf gewoon aan het gek maken zijn. Hoe meer we hebben, hoe ongelukkiger we worden. En omdat we onszelf ongelukkig voelen willen we meer hebben. Grappig dilemma.
Van de week een tafereeltje aanschouwt vanuit een wachtende trein. Moeder staat met kind in de kiosk, het kind grijpt een twix oid. Moeders grijpt de twix uit haar handen en legt hem terug. Kind gillen schreeuwen en sleurt haar moeder drie keer de kiosk door. Twee seconden mag het kind van moeders de Twix op de toonbank leggen om hem te laten afrekenen…
Over kiezen, verandert je leven door de keuze niet zo erg? Volg je eerste ingeving en zie niet meer om. (vergt ook wat training)