Liggen in het gras

Het hek gaat soepel open en ik loop het pad op, jij loopt met me mee. Voor ons is niets anders dan gras, en we gaan de laagstaande zon tegemoet. Hier en daar in de verte is een vervallen schuurtje te zien, ergens graast een koe naast een verloren schaap. Ik praat wat over het gras. Wat het is en hoe het kan dat koeien er ook in de winter van kunnen leven. Jij doet alsof je aandachtig luistert. Ik doe op mijn beurt net alsof ik echt iets interessant aan het vertellen ben.

We hebben nog een paar kilometers voor ons voordat het gras ophoud en de kassen beginnen. Heel wat tijd die gevuld moet worden met gepraat. Opeens pak jij mijn hand vast. Ik schrik en sta bijna stil. Dan besef ik dat ik moet doen alsof het de normaalste zaak van de wereld is en knijp zachtjes terug. We lopen door, nu zwijgend. Ik weet niet meer waar ik was in mijn betoog en in mijn ogen maakt dat ook niet meer uit. Jij weet dat ik al jaren wacht op dit ogenblik. Ik ga er vanuit dat je mijn zwijgzaamheid begrijpt. We lopen nog steeds in de richting van de zon, die zich langzaam steeds lager aan de hemel laat zaken. Met jouw hand stevig in de mijnen vraag ik me af ‘hoe nu verder’. Of wat ik hiervan moet denken. Is dit weer een spelletje?

Een koe loopt rustig van ons weg, om een paar meter verder kletterend zijn behoefte in het hoge gras te laten vallen. Ik hoop dat jij wil wat ik wil maar ik durf er niet over te beginnen, laat staan actie te ondernemen. Ik merk dat je langzaam steeds dichter naar me toe komt lopen. Als een onverwachte kuil ons uit elkaar drijft blijf ik lopen waar ik liep. Jij komt weer dichter naar mij toe. Ik verbeeld me hoe ik je armharen kan voelen. Hele zachte, bijna onzichtbare blonde haartjes. Vol van liefde, vol van jou. Ik kijk naar beneden, naar het gras dat onder mijn voeten doorschiet. Het gras dat zich nergens druk om kan maken, over alle dilemma’s die ik nu voel, alle gedachten die door me hoofd springen. Gras kent geen liefde, geen angst, geen vreugde en geen verdriet. Gras is gras, wordt hooi, wordt gegeten en weer uitgepoept. En nergens heeft het weet van. Ik wil stil staan maar mijn benen blijven doorlopen. Zo tikken de minuten voorbij. Ik weet dat ik snel de stilte moet verbreken en knijp nog een keer zachtjes in je mooie hand. Ik loop links, jij rechts. Dan opeens sta jij stil. Met een schok blijf ik ook staan, terwijl jij ook mijn linker hand vastpakt. Alle gedachten zijn opeens verdwenen uit mijn hoofd en wat overblijft is een gevoel zoals ik nooit eerder heb gevoelt. Zonder erbij na te kunnen denken buig ik mijn hoofd een beetje naar jou toe. Ik zie niet eens of jij je hoofd weghaalt of naar mij drukt, maar ik trek je zachtjes naar me toe. Niet tegen me aan, nog een klein beetje afstand. Een paar centimeter. Dan voel ik heel langzaam jou lippen op de mijne glijden. Het is alsof er een bom in me ontploft. Ik zoen je vol op je mooie rode lippen, heel rustig en teder. Nu trek jij mij naar je toe en legt je armen om me heen. Je linkerarm glijd langzaam naar beneden en blijft net boven mijn billen op mijn rug hangen, je rechterhand wrijft er langzaam boven. Ik zoen je nog een keer, en nog een keer, en nog eens. Steeds ietsjes sneller, maar langzaam genoeg om lief te blijven. Eindelijk snap ik wat het woord liefde nou eigenlijk betekent. Langzaam voel ik dat jou tong de mijn zoekt, en vind. Als twee slangen worstelen ze zich om elkaar heen. Wild en teder tegelijk. Je arm zakt langzaam lager mijn rug af en mijn hand vind jou achterbroekzak. Heel langzaam laat ik mijn hand erin zakken. Dan laat je mijn lippen los en ik word bang dat ik doodga als ik opeens besef dat ook ik toe ben aan een hap verse lucht. Ik open mijn ogen en haal diep adem. Ik kijk recht in jouw stralende ogen. Ze stralen zoals ik zelfs de zon nog nooit heb zien doen. Een glimlach zweeft over je lippen. Ik wil iets zeggen maar je legt een vinger op mijn mond. Ik besluit je vinger dan maar te kussen. En dan gaan we weer. Ditmaal sneller, zekerder en doeltreffender. Jouw handen langs mijn heupen. Eén ervan glijdt langzaam naar de voorkant van mijn broek. Ik pak hem beet en leg hem rustig terug waar die lag, veilig aan de achterkant. Voor nu is dit genoeg. Jij stemt in, zonder dat we ook maar iets hoeven te zeggen. Ik laat me langzaam achterover vallen, zonder te kijken waar ik terecht kom. Jij vleit je naast me naar en ik klim bovenop je, rol over je heen en weer terug, zonder je lippen los te laten. Nu lig jij op mij en duwt je tong weer naar binnen. Ik doe me ogen open en kijk naar je gezicht. Links van je hoofd zie ik een grote rode vuurbal. Ik kijk naar de zon, zoals die nog nooit geweest is. Jouw hoofd zo in het licht van een ondergaande rode lamp. En ik weet hoe lief je bent, zie hoe mooi je bent en voel het beide. Langzaam rol je terug het gras in en kruipt dicht tegen me aan. Ik laat je hand los, en leg een arm onder je hoofd. Ik voel de warmte van jou lijf tegen het mijne, door onze kleren heen. Zo moet het zijn. Dit kan niet eeuwig duren, dus geniet ik ervan, zoveel ik kan… Dan verbreek jij de stilte. ‘Ik hou van je’. Ik durf het niet te herhalen, dus druk mijn mond zachtjes in je tedere nek. En zo liggen we nog een hele tijd te kijken naar de ondergaande zon. Als hij onder is voelt mijn lichaam loom. Heel langzaam staan we op, precies op hetzelfde moment en lopen weer terug naar voren. Hand in hand en heel dicht tegen elkaar aan. Bij het hek gekomen weet ik dat ik afscheid van je moet nemen voor vandaag. Jij belooft me dat je er morgen avond weer zal zijn. Ik geef je nog één keer een lange kus. Nu weet mijn mond het toch ook te presenteren om te zeggen ‘ik hou van je’. En zij zegt dat ze dat goed vind. Zij vind het goed, het is goed, het komt goed. Zo moet het altijd zijn. Ik loop van haar weg en kijk niet meer om. Ik weet dat ik haar morgen weer zie, en aan mag raken en mag kussen en denk bij mezelf maar één ding.

Het is goed.