Nummer vijf

De kerk is gevuld met geluid
De vijfde symfonie van tchaikovsky
Rechtsvoor strijkt een man over zijn cello
Achterin speelt een vrouw fluit
De pauken denderen door mijn hart
Terwijl de violen schreeuwen:
Dood, de dood komt eraan

Dan ineens klaart de lucht,
Strakblauwe lucht schijnt mij toe
En net als ik denk te kunnen genieten
Grijpt de fagot dramatisch in
Weg zon, vergane vrolijkheid

Dit is wat ik ben, zoals ik wil zijn.
Dit orkest is mij.
De man voorin beseft het niet
Toch is hij een klein stukje van mij
Zijn cello is de voorbode
Ze kondigt het aan:
Mijn dood komt eraan