Er zijn van die mensen waarvan je eigenlijk niet beseft dat ze ook dood kunnen. Zelf ben ik opgegroeid met Reagan als president van Amerika. Hij heeft er ook ff gezeten natuurlijk en ik kan mij ook geen andere voorstellen. Als ik naar Bush kijk, dan zie ik daar geen president in, maar iemand die het waarneemt omdat Reagan eigenlijk te oud is. Jammer dat ie dood is, ik mocht hem wel. Hij was ook zo heerlijk menselijk. En hij staat natuurlijk bekend vanwege zijn heerlijke versprekingen zoals ook in de telegraaf een leuk stukje over staat.
Ook kreeg hij de lachers op zijn hand toen hij de begrippen recessie en depressie door elkaar haalde. Hij wist er een grap van te maken door te zeggen dat “een recessie is als je buurman zijn baan verliest, een depressie als je zelf je baan verliest en herstel is wanneer Jimmy Carter zijn baan verliest”.
En dit was ook geweldig:
Een van de sterkste staaltjes van Reagans woordkunst was tijdens de verkiezingsdebatten van 1984 tegen zijn Democratische uitdager Walter Mondale. De toen al bejaarde president was in het eerste debat met Mondale de draad kwijtgeraakt en opeens was zijn leeftijd een item geworden. Toen Mondale erover begon in het tweede debat, kwam Reagan terug met een fabuleuze one-liner: “Ik zal de jeugdige leeftijd en onervarenheid van mijn uitdager niet tegen hem gebruiken”. Zelfs Mondale moest lachen. Reagan verpletterde Mondale vervolgens in de verkiezingen.
🙂
Maar bovenal gewoon een fijne vent. Ik kan het niet echt uitleggen. Hij omringde zich met adviseurs die eigenlijk de beslissingen namen, maar dat waren wel mensen die hun vak verstonden. En daar schuilde zijn kracht in. Om die mensen te vinden en die ook de juiste instelling en verantwoordelijkheid hadden. Hij was eigenlijk gewoon de voorman, de eeste man in de linie. En dat ging hem prima af.
Reagan, je hebt mijn waardering en respect. Jammer dat je gaat, het ga je goed in het hiernamaals.
