Aanvragen OV-chipkaart

Een OV-chipkaart aanvragen, hoe moeilijk kan het zijn. Dat waren mijn naive gedachten toen ik besloten had vaker met het OV te gaan reizen. Tegenwoordig is dat helemaal hip en voorzien van een gelikte creditcard die door de duurbetaalde mensen gedoopt is tot de OV-chipkaart. Een woordcombinatie waarbij een Engels en een Nederlands woord tot een huwelijk gedwongen zijn had mij al een hint moeten geven op het komende volkomen onlogische avontuur.

In al mijn onschuld had ik natuurlijk als eerste ‘ov chipcard’ in mijn zoekbalk ingevoerd. Wat gelukkig door Big Brother Google vertaald wordt als ‘ov chipkaart’. Op de site aangekomen besluit ik een kop koffie in te schenken. Dat zijn best veel dingen waar ik op kan klikken. Van een ervaren reiziger had ik gehoord dat er ook een anonieme OV chipkaart bestaat. Nieuwsgierig als ik ben ging ik op zoek naar het verschil tussen deze twee. Nu staat een een hoop informatie op deze website, maar een eenvoudige tabel met de verschillen is teveel gevraagd. Na 30 minuten zoeken in de versplinterende teksten op deze wat minder logische website besluit ik dat de persoonlijk OV chipkaart voor mij de beste keuze is. Hiermee kan ik een overzicht downloaden wat dan weer de boekhouding in kan. 

Vervolgens ging ik op zoek naar een soort van flow-chart waarin de stappen verteld worden hoe dit aanvraagproces in zijn werk gaat. Hoe naief van mij. Stel je voor dat je in 10 min zo’n kaart kunt regelen. Dat zou toch zonde zijn van al die belastingcenten die in deze website gepompt zijn.  Een ferme klik op de link ‘aanvragen’ vult de ruimte. Zoals ik helaas inmiddels gewend ben willen ze altijd meer van mij weten dan ik mij ooit had kunnen voorstellen, maar goed, alles voor het mileu nietwaar.

Op de helft van de aanvraagprocedure stopt het. Want wat blijkt, je kunt niet verder totdat je de kaart ontvangen hebt. Je moet namelijk de code van de kaart invullen die je toegestuurd krijgt. Hallo! Jullie sturen zelf die kaart naar mijn adres toe. Dan weet je toch wel welke code je erop gaat geplempen? Dankzij mijn jarenlange zen-training lukt het mij om rustig te blijven. Enkele dagen later komt de kaart binnen en met een jeugdig enthousiasme ga ik verder met de digitale aanvraag procedure en korte tijd later is het dan zover. De kaart doet het.

Mis, hij doet het helemaal nog niet, hij moet gevuld worden. Gevuld? Ik heb toch net mijn bankrekening aan dat ding gekoppeld, wat is dit nu? Met een kleine zucht zet ik er 20,- op. Nou nu dan, klaar. Weer mis. De volgende stap is dat je de kaart moet activeren. Heel handig hebben ze een kaart op de website staan waar de dichtstbijzijnde activatie automaat staat. Dus ik heb een kaart, er staat €20 op, maar ik kan dit tegoed nog niet gebruiken omdat het nog niet ‘geactiveerd’ is. Inmiddels begint er oncontroleerbare stoom uit mijn oren te komen.

Dus, ik naar de Albert Heijn om mijn glimmende nieuwe kaart in de automaat te frotten. Ja, dit is mijn kaart. Ja, ik ben het ermee eens. Ja, ik weet het zeker. Kom maar door met die bestelling! Gedoe allemaal. En moe maar voldaan keer ik terug naar huis. Nu dan klaar. En weer mis.

Enkele dagen later loop ik namelijk met een gevulde ipod en vol goede moed naar het dichtstbijzijnde treinstation. Daar aangekomen laat ik met een nonchalante zwaai mijn verse pas over de lezer glijden. Rood, geen toegang. Wat krijgen we nu? Dat ding zal wel een fout maken en dus nog maar een keer. Rood, geen toegang. Na 5x het rode licht gezien te hebben ben ik ervan overtuigd dat het aan mijn kaart ligt. Niet leuk. Nog niet werken dus. 

Ik kijk om mij heen en zie een stukje terug een grote gele kast. Onwennig loop ik naar de kast en kijk of er niemand achter mij staat. Dit is al genant genoeg. Mijn pas zweeft over de lezer en er verschijnt niets op het scherm waar ik iets mee kan. Ik staar volkomen hulpeloos naar een menu waar geen enkele optie op staat waar ik iets mee zou kunnen. Nog steeds geen werkende kaart. Teleurgesteld ga ik met een terneergeslagen hoofd naar mijn geparkeerde auto om die dag op vier wielen in te vullen.

Een kort telefoontje met het servicecenter leerde mij dat het blijkt dat je op de NS website een profiel moet aanmaken. Daarbij moet je aangeven dat je een OV kaart hebt. Pardon? Daarna worden deze twee aan elkaar gekoppeld. En dan werkt het bijna. Bijna inderdaad, ik moet dan alleen nog even mijn kaart activeren bij een automaat op een willekeurig treinstation. Dit is niet goed voor mijn bloeddruk.

Twee dagen later sta ik weer voor de inmiddels bekende grote gele automaat en nadat de kaart contact gemaakt heeft verschijnt er ditmaal een ander menu. Of ik eerste of tweede klas wil reizen. Ik maak een keuze en dit blijkt het einde van de aanvraagprocedure te zijn. 2 Minuten later geeft het poortje met een groene kleur aan dat ik door mag lopen.

Het moment is aangebroken dat ik met de trein kan reizen en ineens begrijp ik de reden van de stilte coupés. Dat voorkomt dat mensen uit pure frustratie gaan schreeuwen in de trein. Jammer genoeg doen ze dat nu op zaterdag langs de lijn. Niet dat ik het ermee eens ben, maar nu begrijp ik het wel.