Zaterdag kwam Arno langs.
'We gaan naar Antwerpen' zei hij.
'Wanneer' vroeg ik?
Zijn antwoord was kort en duidelijk: ' nu!' .
We zaten op een terrasje in het hart van het centrum, op een plein voor een schitterende kerk. Arno was even naar het toilet en ik bleef alleen over. Aan de andere kant van het plein zag ik een man aankomen lopen, met een driewieller aan de hand. Zo'n driewieller voor mensen met een evenwichtsstoornis. Oud en verroest. Ik keek naar de man, hij zag er heel netjes en statig uit. Een mooi colbertje op een lichtblauw deftig overhemd. Tot ik voorbij zijn middel keek. Twee vervormde benen gingen over in twee nog lelijkere voeten. De man liep met zijn hoofd opgeheven in de wind, strak het plein over. Langzaam, maar hij ging vooruit.
Ik had de neiging om naar de man toe te lopen. ' Meneer, mag ik een foto van u maken en uw verhaal opschrijven? U ziet eruit als iemand die een levensverhaal te vertellen heeft. Dat verhaal wil ik opschrijven en in een boek stoppen, samen met de verhalen van anderen zoals u. En dan stuur ik u dat boek toe, een boek vol levensverhalen.'
Langzaam liep de man verder het plein over en nam ik een laatste flinke slok van mijn biertje.
