Een Rotterdammer in Amsterdam – deel 2

Eten in Amsterdam. Klinkt leuk, goed, lekker en wenselijk. Alleen al deze geweldige punten worden door één ding toch iets minder gemaakt: keuze! Als modern mens is het helemaal niet eenvoudig om keuzes te maken, in Amsterdam doen ze daar nog een schepje bovenop.

In Amsterdam heb je al snel een internationaal gevoel. In Rotterdam bijvoorbeeld hoor je de mensen Nederlands, Antilliaans, Marrokaans of Turks praten. In Amsterdam hoor je alle talen, behalve deze vier. Het is werkelijk een mengelmoes van nationaliteiten. Eigenlijk is het een soort buitenland binnen de Nederlandse grenzen. Op de Nieuwmarkt stikt het bijvoorbeeld van de Chinese winkels waar werkelijk niet één artikel voorzien is van een Nederlands etiket. Je moet van het plaatje af gokken wat het is wat je in je handen hebt. Maar goed, zittend in de Irish pub moest er een besluit genomen worden waar en wat we zouden gaan eten.

Niet alleen moet je in Amsterdam nadenken over het feit wát je wilt eten, maar ook hóe je wilt eten. Wellicht dat dit enige toelichting behoeft voor de mensen die niet tot het selecte groepje Nederlanders genaamd Amsterdammer behoren. Het eerste deel, wát je wilt eten. Een grote stad heeft over het algemeen een groot aantal restaurants. Bij een internationale stad zoals Amsterdam zijn deze restaurants in iedere nationaliteit vertegenwoordigd.
Dus of je nu Nederlands, Frans, Duits, Chinees, Indisch, Indonesisch, Marrokaans, Turks, Chileens, Noors, Amerikaans, Afrikaans, Mexicaans, Belgisch, Japans, Italiaans, Spaans, Russisch of Grieks zou willen eten, het is mogelijk. En dan ben ik waarschijnlijk nog een hele lijst vergeten. Nee, naast dat je deze keuze moet maken zul je ook nog moeten nadenken over hóe je zou willen eten.

Heb je het liever romantisch, langzaam,  snel, intiem, uitgebreid, duur, goedkoop, eenvoudig, luxe, trendy, apart, bijzonder of uniek? Want wat blijkt nu, pér nationaliteit komen er restaurants voor in de bovengenoemde soorten. Men, ik had alleen maar gewoon honger. Zijn dit nu de welvaartsproblemen waar ze het over hebben? Afijn, na zware en stevige onderhandelingen voorzien van de nodige drank, dat praat nu eenmaal lekkerder, is de keuze gevallen op een klein Afrikaans restaurant in de Pijp. Dus op de fiets en richting het restaurant.

Tijdens het fietsen zien we het Okura. Dat is nog zo’n instituut waar de Amsterdammers direct over beginnen als je op reis in Amsterdam bent. Het Okura. Dat blijkt dus een hotel annex restaurant te zijn waar je verschrikkelijk lekker kunt eten, maar het is niet mogelijk om dat onder de 400 euro voor elkaar te krijgen. En of ik wel wist dat de wisselende kleuren van de dakrand een barometerfunctie hebben. Je kunt dus aan de kleur zien wat voor weer het gaat worden. Natuurlijk weet ik dat niet! Het is mijn eerste uitgebreide rondleiding in Amsterdam en nee, dat heb je niet in Rotterdam.

Kleine restaurants hebben het voordeel dat ze het concept reserveren niet zo heel erg serieus nemen. Je kunt gewoon komen aanwaaien en als het niet te laat is hebben ze altijd nog wel plek. Nadat we de 54 sloten om de fiets, boom en betonnen paal gemonteerd hadden zijn we naar binnen gegaan.

Nadat we zijn gaan zitten komt de eigenaar bij ons aan de tafel staan en vraagt of we wat willen drinken. Mijn vriendin, een behoorlijke wijnkenner, vraagt dan uit gewoonte om de wijnkaart waarop ze toch een beetje vreemd wordt aangekeken. Eehuu.. mevrouw, we hebben hier drie keuzes in wijn; rood, wit en rosé. Alle drie uit Zuid-Afrika, welke wilt u hebben? Een kleine glimlach kan ik niet onderdrukken en kort daarna schiet ze ook in de lach. Nou, doe die rode dan maar. En heeft u er ook een fles water bij vul ik aan. Natuurlijk zegt de beste man, geen probleem. We kijken elkaar aan en beseffen ons dat het niet puurder dan dit gaat worden. Al die keuzen ook altijd, goed is gewoon goed en daar hoef je niet moeilijk over te doen.

Zoals we wel vaker doen hebben we de keuze van de kok genomen. Dat was het meest traditionele Afrikaanse gerecht wat ze serveerden. Het eten was verrukkelijk. Het hele concept bestek bestaat niet in Afrika dus je kunt heerlijk met je handen eten. Nu ben ik daar een groot fan van dus ik was helemaal blij. Je krijgt een grote schaal waarop een soort van pannenkoeken liggen met hoopjes eten. Je scheurt een stukje pannenkoek af, gooit deze op het eten en pakt als het ware wat hiervan op. En zo eet je met zijn tweeën de hele  schaal leeg. Dit is gewoon genieten.

Na het eten ging de rondreis door Amsterdam verder. Inmiddels was het concept ’toerist in eigen land’ voor mij werkelijkheid geworden. Als een Amsterdamse je Amsterdam wil laten zien, dan gaat ze eigenlijk altijd langs dezelfde plekken. In deel 3 ga ik met de nuchtere Rotterdamse blik het allemaal beleven.