“Waarom doen we dit ook alweer?”

[[image:4daagse-1.jpg::right:0]]"Omdat we stoer zijn". "Oh ja, dat was het." Deze vraag met dit antwoord is in de afgelopen week met enige regelmaat voorbij gekomen. Een Nijmeegse 4daagse loop je niet 'even'. Iedereen die dat beweert die liegt. Het is een serieuze prestatie waarvoor je moet trainen. Uit ervaring kunnen wij nu zeggen: Respect! Respect voor iedereen die em ooit uitgelopen heeft. En weet je, 50 km per dag vier dagen achter elkaar is gewoon ver. Het is een verschrikkelijk lang eind lopen. Als je 50 km zegt dan is het niet meer dan een getal, maar als je het daadwerklijk aan doen bent is het een beleving. En dat is echt niet altijd in positieve zin. Als je voeten je heel erg zielig aankijken dat ze het nu ECHT niet meer leuk vinden en ze het uitgillen van de pijn terwijl je zojuist de 25 km bent gepasseerd, dan zucht je eens diep en stel je jezelf weer die vraag.

We hebben het volbracht en wat ons op de been hield was eer en trots. Maar natuurlijk ook al die mensen langs de kant die onvermoeibaar de wandelaars aanmoedigen. Die eindeloze stroom van enthousiaste, feestvierende, klappende, schreeuwende en leuke mensen. Meer sfeer dan dat gaat het niet worden. En laat ik vooral niet de decolletés vergeten. Als je er weer eens helemaal doorheen zat en een glimp opving van werkelijk ontzettend mooi vrouwelijk schoon, dan kreeg je toch weer energie om verder te gaan. Hé, we blijven mannen.

Nu heb je het idee dat je als maagdelijke 4daagse lopers een prestatie aan het neerzetten bent. Als je echter die wandelende trofeeën kasten om je heen ziet dan besef je dat je net komt kijken. En weet je wat het is met die mensen, het is helemaal geen bewijsdrang, geen compensatie gedrag, geen verbloeming van hun onzekerheid, nee, het is hun ding. We hebben nog nooit zoveel mensen bijeen gezien die glommen van trots. Dit kunnen ze, hier leven ze naar toe en dit is hun ding. Vanaf deze kant, niets dan respect. Nu begrijpen we ook waarom het wandelSPORT heet.

Bloed, zweet en tranen. Letterlijk tranen van vreugde toen we het gehaald hadden. Natuurlijk hadden we meer moeten trainen. Er staan 1000 trainingskilometers voor. We hebben 100 km vooraf gelopen over een periode van 3 maanden. Ok, achteraf gezien niet slim. Daarnaast waren we natuurlijk nog zo groen als gras. De eerste dag de bus gemist, veel te weinig geslapen, slecht gegeten, te veel zon, eerst te veel en later te weinig in de rugzak meegenomen. We hadden ook nog nooit twee dagen achter elkaar gewandeld en mijn loopmaat had nog nooit 50km op één dag gelopen. Ik liep op verkeerde schoenen (te zwaar) en daardoor is de aanhechting van mijn linker kuitspier tijdens de tweede dag overbelast en beschadigd geraakt. Ik weet het, allemaal excuses maar wel gebeurd.

Welke dag het zwaarste is? Waarschijnlijk is dat voor iedereen anders. Mijn zwaarste dag was de tweede dag. Zelden ben ik zo diep in mijn leven gegaan. Ik was in staat om kruipend over de finish te gaan. Helemaal kapot, helemaal er doorheen, helemaal stuk. De zwaarste dag van mijn loop maat? De laatste dag, 10 km voor het einde ging zijn lampje uit. Het was op, over en uit. Hij is op een gegeven moment opgestaan en vervolgens in trance naar de finish gelopen. Hij moest en zou het halen. Toen ik hem weer zag na de finish met lijkbleke handen en benen, trillend van de kou en een kleurloos hoofd zei hij bibberend: “Nu mogen we officieel zeggen dat we stoer zijn!” En gelijk heeft hij.

Zeer waarschijnlijk is het onze eerste en laatste keer geweest. Zeg nooit nooit, maar we achten de kans bijzonder klein dat we dit nog een keer doen. Ja, we hadden een grote mond maar we hebben het wel waar gemaakt. We hebben ervan geleerd en zullen voortaan een iets minder grote mond hebben. We zijn 200 km verder en hebben het kruisje opgehaald. Volgend jaar willen we graag weer naar de Nijmeegse 4daagse, maar dan om de geweldige feesten mee te maken en al die dappere mensen aan te moedigen die aan het wandelen zijn. Gewoon omdat ze het verdienen.