Auteur: Kees-Jan

De wat? De SENA ja, om precies te zijn, “De stichting ter exploitatie van naburige rechten”. Deze vriendelijke mensen willen € 115,90 per jaar van mij hebben omdat ik muziek draai. Je leest het goed, omdat we bij Presis muziek draaien. Je weet wel, (internet)radio of een CD. Misschien hoor ik u denken, daar hebben we toch de Buma voor? Ja dat klopt, daar hebben we OOK de Buma voor. Beide stichtingen werken namelijk een beetje naast elkaar heen. De Buma haalt geld op voor de artiesten en de SENA haalt voor iets anders geld op. Dus zodra je een radio op het werk aanzet komen deze twee instanties langs om je geld te innen.

En stel je voor, Je KOOPT een cd in de winkel en die speel je op het werk af. Jawel, ook dan moet er extra geld afgedragen worden want anders ben je in overtreding. Mijn hemel, Wat een stelletje aardappels! Er schijnt dus gewoon een wet te bestaan waarin gesteld wordt dat je als bedrijf geld moet afdragen aan deze twee instanties. Alsof Presis nog niet genoeg belasting betaalt. Neem als overheid gewoon een interim manager of afdelingscoach een maand minder in dienst en betaal daar de jaarlijkse contributie van 121 artiesten van. Weet je wat, 1 ingehuurde duur betaalde betaalde externe kracht bij de overheid minder staat gelijk aan 1452 bedrijven die aan deze belachelijke geldklopperij niet meer mee hoeven te doen.

Koffie kees, eerst koffie. Denk aan je hart.

Een berichtje voor de dames onder ons:

Man sterft na val in ketel met gesmolten chocolade
NEW YORK – In een Amerikaanse fabriek is woensdag een 29-jarige man om het leven gekomen toen hij in een ketel met gesmolten chocolade viel. Dit heeft het openbaar ministerie in de staat New Jersey laten weten.

De man was op een platform boven de ketel bezig nieuwe stukken vaste chocolade bij te vullen. ”Hij moet op een of andere manier zijn uitgegleden en in de ketel gevallen”, aldus de zegsman. De ketel is 2,5 meter diep.

Natuurlijk is het altijd verschrikkelijk als iemand door een ongeval komt te overlijden, maar als je dan toch moet gaan, dan lijkt dit me wel de meest goddelijke manier om dood te gaan. Bedenk je..niets dan chocolade om je heen…zoveel je wilt en je kunt er onbeperkt van eten zonder je druk te hoeven maken over het enorme aantal calorieën wat je daarbij naar binnen krijgt. En wil ik dan in de witte chocolade of in de melkchocolade sterven? Hier houdt mijn fantasie op, want de werkelijkheid is natuurlijk dat je op een gegeven moment geen adem meer kunt halen en dat is natuurlijk niet zo prettig. Maar even fantaseren is wel leuk.

Een bekende professor in de quantumfysica had baanbrekend onderzoek verricht. De resultaten van dit onderzoek verkondigde hij met lezingen op universiteiten door het hele land. Hiervoor werd hij rondgereden door zijn chauffeur. Deze chauffeur was ook altijd aanwezig bij de lezingen in de collegezaal. Op een gegeven moment zaten deze twee mannen in de auto toen de chauffeur tegen de professor vertelde dat ook hij een dergelijke lezing gemakkelijk zou kunnen presenteren. Het verhaal wat de professor vertelde was immers steeds hetzelfde en de chauffeur kon het inmiddels probleemloos navertellen.

Goed zei de professor, bij de komende lezing doen we het andersom. Dan doen we of jij de professor bent en ik de chauffeur. Zo gezegd, zo gedaan. Op een lezing bij de universiteit van Delft nam de chauffeur de plek van de professor in. In een overvolle collegezaal vertelde de chauffeur vol verve het verhaal wat hij al tientallen malen de professor had horen vertellen. Zelfs de pauzes en de tonaties waren precies goed getimed.

Nadat het applaus uitgestorven was en de chauffeur met een glimlach de collegezaal in keek stak een student zijn hand op. Deze student stelde een uitgebreide vraag waarin hij het verband wilde weten tussen de paradigmaverschillen van de quantumfysica en de klassieke natuurkunde en dan in het bijzonder in het licht van de wetenschapsfilosofie van Popper.

De chauffeur twijfelde geen moment, keek de student recht aan en zei met een rustige stem. Beste man, ik begrijp niet dat u mij deze vraag stelt, hij is zo eenvoudig dat zelfs mijn chauffeur hier die kan beantwoorden.

(Alle eer naar de verteller: Rob Heeneman van EQ Bewustwording & Ontwikkeling. Ik heb het slechts in woorden gevangen)

Het klinkt zo eenvoudig. Al die stuurlui aan wal die je gevraagd en ongevraagd van adviezen voorzien. Ik heb nooit geweten dat zoveel mensen verstand hebben van ondernemersschap. En het maakt het er niet makkelijk op dat deze goedbedoelde adviezen allemaal een andere kant uitwijzen. Al snel komt de eerste voorwaarde  van een echte ondernemer naar boven:  Je moet het zelf doen. Het voordeel van eigen baas zijn is dat je geen baas boven je hebt. Dat weten de meeste mensen wel. Het nadeel van eigen baas zijn, is dat je geen baas boven je hebt. Alles is jouw probleem. Dat valt wel mee denk je dan, hoe moeilijk kan het zijn.
Verder lezen Ondernemer worden: Gewoon doen

Soms kom je hele grappige tweets tegen. Zoals deze bijvoorbeeld:

http://twitter.com/ronaldgiphart/statuses/1900839191

Na een interne customer service training kregen alle medewerkers de vraag om iets te bedenken waarmee ze hun klanten een speciale herinnering mee kunnen geven zodat ze terugkomen. Een maand later werd de trainer gebeld door een inpakker met de naam Johnny. Vol trots vertelde hij dat hij Down syndroom heeft en dat hij de opdracht leuk vond. Maar eerst dacht hij dat hij niets speciaals voor zijn klanten zou kunnen doen. “Tenslotte, ik ben maar een inpakker…” zei Johnny. Toen kreeg hij een idee: elke avond bij thuiskomst verzon Johnny een ‘thought for the day’ die hij op kleine kaartjes uitprintte op de computer, geholpen door zijn vader. Als hij geen mooie ‘thought for the day’ kon vinden, bedacht hij er zelf een. Na het inpakken van de boodschappen stopte Johnny een kaartje in de tas en bedankte hij de klant voor zijn aankopen.

Een week later merkte de shopmanager dat de rij bij Johnny’s kassa 3x langer was dan andere kassa’s. Simpelweg omdat deze klanten de ‘thought for the day’ wilden hebben. Daarnaast kwamen klanten niet meer wekelijks, maar zelfs dagelijks naar de supermarkt om het kaartje te ontvangen. Het idee werd overgenomen door collega’s, die bijvoorbeeld een geknakte bloem aan een klant gaven. De omzet van de supermarkt steeg en steeg, puur omdat de medewerkers een speciale herinnering meegeven aan hun klanten. En het begon bij Johnny.