Auteur: Kees-Jan

It takes one to know one

Utrechtse Chinees voorkomt terug vinden van gekidnapte kinderen.

Een Utrechtse Chinees Chin FU Sieeuw verkomt dat er kinderen gevonden kunnen worden. Amber Alert Nederland, het landelijke alarmsysteem bij kinderontvoeringen, kan op internet geen gebruik maken van de meest voor de hand liggende website en loopt daardoor aanmeldingen mis.

Het domein amberalert.nl blijkt eerder geregistreerd door het Utrechtse bedrijf Internet New Business Concepts van ene Bryan Chin Fo Sieeuw. Deze wil het juridische eigendom van de site alleen tegen grof geld overdragen. Amber Alert Nederland, een initiatief van het Korps landelijke politiediensten en Netpresenter dat géén overheidssteun krijgt, heeft daar geen financiële middelen voor en kan nu alleen de site amberalertnederland.nl gebruiken. (telegraaf.nl)

Natuurlijk is het niet verkeerd om commercieel ingesteld te zijn, maar er zijn toch ethische grenzen? Bovenstaand verhaal heb ik met opgetrokken wenkbrauwen gelezen. Wellicht heeft dezelfde mijnheer zelf geen kinderen, dat is de enige reden dat ik dit misschien kan begrijpen waarom er geen medewerking verleend wordt. Verkoop dat domein gewoon tegen een redelijke prijs, iedereen blij.

Pieter Derks

Pieter Derks, onthoud die naam. Vanavond zijn we naar een cabaretvoorstelling geweest in de Kleine Komedie in Amsterdam. Zoals ik vorige eeuw met Youp heb gehad, een paar jaar geleden met Javier Guzman, heb ik het vanavond weer gehad; dit is een briljante man.

Pieter is een ware taalvirtuoos die achteloos prachtige volzinnen als ware kunstwerkjes de zaal in laat drijven. Zijn taalvaardigheid is van een hoog niveau. Dit is weer eens cabaret dat je doet lachen, trillen, beven, beseffen, voelen, denken, glimlachen en eenvoudigweg intens laat beleven. Men, wat steekt de rest hier dan schril bij af. Zo hoort het te zijn. Verwondering over de wereld en de wezens die er op twee benen rondlopen en zeggen mens te zijn.

De avond ging over de liefde, hyves, geloof, roken, lange Frans, buitenaards leven, Obama, computerspelletjes, keuzes en de zin en onzin van relaties. Het is allemaal voorbij gekomen. Het is alsof een lentegevoel je bekruipt. Naast de geweldige betogen over deze onderwerpen was er ook een stukje over het feit dat hij zich ontzettend kan opwinden dat een kopje koffie bij de Starbucks allang geen kopje koffie meer is, maar verworden tot een beleving. En dan nog erger, de maat ‘small’ bestaat niet bij de Starbucks. De kleinste maat heet ‘medium’. Volkomen terecht dat je je daarover kunt opwinden. Hoe ver gaat de grootheidswaanzin van deze mensheid nog door?

Pieter is begin 20 en hij komt zelf uit Nijmegen. Kortgeleden is hij naar Amsterdam verhuisd. Zoals het een ware cabaretier beaamt heeft hij hier een stukje over. ‘In Amsterdam gebeurt het!’Althans, dat zegt iedereen. Niemand weet wat en waar, maar hier schijnt het te gebeuren. Heel vreemd dan dat iedereen om 3 uur in de middag de stad uitvlucht en vervolgens gezamenlijk op de ring in de file staat. Hier moest ik natuurlijk behoorlijk hard om lachen wat mij niet in dank afgenomen werd. Oh wee als je tegen een Amsterdamse een kritische noot uitlaat over Amsterdam. Zwarte humor is misschien wel de leukste vorm van humor al levert dat soms wel een boze blik op.

Buitengekomen in de frisse wind besef je dat deze wind lang niet zo fris is als de wind die sinds een uurtje door je hoofd waait. Na de voorstelling zijn we naar een kroeg gegaan om onder het genot van een biertje de voorstelling nog eens rustig de revue te laten passeren. In Amsterdam hoef je nooit ver te lopen voor een kroeg, die zitten letterlijk op iedere straathoek.

Als je in een Amsterdamse kroeg staat dan kan het zomaar zijn dat het een homotent is. Dat is aan de buitenkant niet zo heel duidelijk te zien. Natuurlijk vind ik het leuk om met een schalkse blik door vrouwen aangekeken te worden, maar als je de hele avond met dezelfde blik door mannen aangekeken wordt, dan geeft dat toch een ander gevoel. Leuk als vrouwen je aantrekkelijk vinden, maar ik ben het echt niet gewend dat ik in de smaak val bij hetzelfde geslacht. Niet dat het de pret drukt, het hoort er gewoon bij.

Afijn, op de terugweg rustig lopend door de levendige straten van Amsterdam verschijnt er een tevreden glimlach op mijn gezicht. Het zijn de mensen zoals Pieter Derks die het leven mooi maken. En terwijl ik om mij heen kijk, zoemt zijn laatste zin door mijn hoofd. Hoe mooi zou het zijn als iedereen de wereld bij vertrek een beetje mooier zou achterlaten dan hij bij aankomst was.

Een Rotterdammer in Amsterdam – deel 1

Hoe is het om als Rotterdammer in Amsterdam te zijn? Het is natuurlijk niet erg dat ik een Amsterdamse vriendin heb, maar ze is toch wel erg gehecht aan ‘haar’ Amsterdam. Zoals het een rechtgeaarde Amsterdamse beaamt kan zij niet begrijpen wat er dan in vredesnaam zo leuk is aan Rotterdam. En als geboren Rotterdammer vind ik dat natuurlijk hetzelfde van Amsterdam. Laten we de strijd vooral in ere houden nietwaar.

Afijn, kortgeleden ben ik vrijwillig meegegaan op introductie door Amsterdam. Niet dat ik er nog nooit geweest ben, maar ik heb het niet echt platgelopen zal ik maar zeggen. Ze heeft een vriendin in de Pijp wonen wat volgens zeggen de leukste buurt van Amsterdam is. Amsterdammers vinden trouwens alles van Amsterdam het mooiste, beste, leukste en meest geweldige. Toen bescheidenheid uitgedeeld werd stonden de Amsterdammers in ieder geval niet achteraan. De vriendin was op vakantie dus wij konden in haar huis logeren.

Om even direct met één van mijn ergernissen te beginnen, die Amsterdammers nemen het concept parkeren helemaal niet serieus. Als je het lef hebt om met de auto te komen is de zoektocht naar een parkeerplaats werkelijk hopeloos. En dan rij ik een MINI! Als je uiteindelijk een plekje gevonden hebt, dan komt de volgende frustratie: Parkeergeld. Over duur parkeren gesproken, in de avond om 21:00 uur aankomen, de volgende ochtend weer wegrijden. Of ik even €8,30 wilde neertellen. Doordeweeks. Mijn hemel, hier kun je failliet op gaan. En ik dacht dat Utrecht duur was.

Dus daar heb je het dan met je lief over. ‘Je ziet het helemaal fout’ zei ze liefelijk, ‘Amsterdam neem het parkeren juist serieus, ze willen namelijk de auto’s uit de stad weren’. Nou dat is one way of putting it. Hoe moet je er dan komen? Met de trein die nooit rijdt of zo? Of ben ik gewoon Rotterdam teveel gewend.

Het vervoersmiddel in Amsterdam: De fiets. Ben ik even blij dat ik als hobby mountainbiken heb. Dat komt nu uitstekend van pas. Al mijn rem- en bochttechnieken, mijn klimvermogen op de pedalen met mijn lief achterop over de vijfduizend wallen, het betere stuurwerk en het feit dat je ongeveer vijf paar ogen nodig hebt om te zorgen dat je niet binnen 3 minuten naar het AMC afgevoerd hoeft te worden. Dit is geen fietsen meer, dit is survivallen op twee wielen.

Om nog even verder te gaan over de fiets. Het schijnt dat je niet al te gehecht moet zijn aan je fiets omdat deze onvrijwillig vier maal per jaar van eigenaar kan veranderen. Op iedere fiets zit dan ook een slot wat tenminste de dubbele waarde van de fiets zelf heeft. Om te zorgen dat ze je fiets niet meenemen zet je hem ergens aan vast. Maar ja, dat doet iedereen dus. Het is werkelijk ongelofelijk, maar net zoals met de auto kost het gewoon veel moeite om een parkeerplek voor je fiets te vinden met een de mogelijkheid om hem ergens aan vast te zetten. Die Amsterdammers nemen het hele concept parkeren gewoon echt niet serieus. Sta ik daar een beetje hopeloos om mij heen te kijken of er een plekje vrij is waar ik de fiets aan vast kan zetten. Ik lijk wel een toerist.

De tocht ging natuurlijk via de onvermijdelijke Zeedijk alwaar we even stil stonden bij ‘Nam Kee’. Ja inderdaad ja, die van de oesters met Katja. In de film is het gebracht als een tent waar je rustig kunt zitten, de praktijk leert dat hier gewoon productie gedraaid wordt. Binnenkomen, eten en weer moven om plaats voor de volgende te maken. Dag illusie.

Even later zaten we in een Irish Pub in de Warmoesstraat waar ze, zoals het hoort, alleen maar Engels praten. Hier kun je ook Strongbow bier van de tap krijgen. Hierbij een tip: Dit is echt verschrikkelijk lekker bier. Nou ja bier, technisch gezien is het cider maar een kniesoor die daarop let. Daar hebben we uitgebreid gesproken over waar we zouden gaan eten. Hoe eenvoudig dit ook mag klinken, dat is in Amsterdam helemaal niet zo eenvoudig. Daar vertel ik in deel 2 meer over.

Internet vandaag 20 jaar!

AMSTERDAM –  Voor fanatieke internetters is het vandaag een bijzondere dag: precies twintig jaar geleden werd Nederland als eerste land in Europa aangesloten op internet.

Systeembeheerder Piet Beertema van het Centrum voor Wiskunde en Informatica (CWI) in Amsterdam ontving op 17 november 1988 om 14.28 als eerste ter wereld een e-mail vanuit Amerika.

Internet was twintig jaar geleden nog een Amerikaans netwerk dat met name door Defensie werd gebruikt. Gaandeweg sloten steeds meer netwerken zich aan, zoals een wetenschappelijk netwerk van de National Science Foundation (NSF).  (webwereld.nl)

Plato is de Nullahedron vergeten

Natuurlijk kan het zijn dat je wenkbrouwen fronsen bij het lezen van de bovenstaande zin. Enige uitleg is natuurlijk op zijn plaats. Lees deze website (http://arcneon.com/) en je bent weer helemaal bij.

Het is natuurlijk onvergefelijk dat zo’n briljant man als Plato dit over het hoofd heeft gezien. Aan het einde van het artikel is ook een figuur (Figure 1) met betrekking tot het subject opgenomen.

Met mijn verpletterende dank aan Pim dit mij op dit belangrijke punt gewezen heeft. We zijn weer een wetenschap rijker.

De lifter

Ze bestaan nog lifters, of althans een lifter. Vandaag op de terugweg vanuit Amsterdam heb ik een lifter meegenomen. Hij moest richting Den Haag/Rotterdam dus dat kwam mooi uit, dat was ook mijn richting. Op de oprit van de ring A10 stapte hij in.

We raakte aan de praat. Het bleek dat zijn leven bestaat uit onderzoek naar schilders en liften. Om het exacter te zeggen, dit zijn ook de enige twee onderwerpen van zijn leven. Over beide onderwerpen kan hij uitstekend vertellen. Het is een man van ruim in de 50 en na zijn opleiding kunstgeschiedenis aan de universiteit is hij verder gegaan met zijn onderzoek. Hij is gespecialiseerd in het onderzoek van één Utrechtse schilder uit 1700.

Voor zijn onderzoek was hij naar Sotheby’s in Amsterdam gegaan. In de praktijk leer je toch wat meer dan alleen de theorie. Zo komt hij ook jaarlijks in Londen om de veilingen daar te bezoeken. Deze studie was zijn dagelijkse kost. Dat is hetgeen waar hij zijn dag mee vult. Zijn hobby, zijn passie, zijn levensdoel. Hoe vaak kom je nu nog een man zoals hij  tegen?

Omdat hij veel met zijn onderzoek bezig is, zijn z’n financiële middelen beperkt. Dat is dan ook de reden dat hij lift. Hij lift al zo’n 30 jaar. Op deze manier heeft hij door heel Europa gereisd. Twee weken geleden was hij nog in Zuid-Frankrijk. Natuurlijk vroeg ik hem of hij op zijn tochten nog bijzondere dingen heeft meegemaakt. Dat was het begin van een mooi verhaal over zijn reizen. Hij heeft een auto-ongeluk meegemaakt, bij criminelen in de auto gezeten die hun geld aan het tellen waren. Ook diverse homo’s meegemaakt die hem oneerbare voorstellen hebben gedaan. Een pistool in een dashboardkastje zien liggen en bij dronken mensen in de auto gezeten. Maar vertelde hij, op de honderden ritten die hij gemaakt had, viel het dus heel erg mee.

Het is een van de laatste der Mohikanen. Hoeveel mensen liften tegenwoordig nog? Hij vertelde ook dat hij vrijwel geen andere lifters meer tegenkomt. Hoeveel mensen zoeken het onbekende op? Hoeveel mensen gaan helemaal voor hun passie? Tijdens het laatste stukje van mijn rit waren dit de onderwerpen van mijn gedachten. Het was een leuke rit en we hebben een mooi gesprek gehad. Leuk hoe dingen je kunnen overkomen. Zoals iemand mij ooit vertelde, het leven is geen toeval het is hoe het leven je toevalt.

PC vs Apple

In Amerika is het normaal dat je je tegenstander ‘bashed’. Met andere woorden, je maakt jezelf beter door je tegenstander naar beneden te halen. Ook een manier. Maar goed, het levert wel leuke reclame op. En als je dat soort reclame nu met een engels accent wil zien, klik dan op deze:

Mocht je helemaal los willen gaan op deze reclames, op de apple site kun je de hele collectie hier vinden.

Natuurlijk wil ik de mac zeker niet heilig verklaren. Onderstaand filmpje brengt de zaken weer in balans:

En voor de liefhebbers de Southpark versie
South Park Mac vs. PC
En de Playstation 3 vs de WII
Playstation 3 vs WII

Afstandsbedieningen

En toch moet ik het even kwijt: mijn persoonlijke frustratie over afstandsbedieningen. Ieder huishouden heeft graag beeld en geluid. Dat klinkt niet zo complex.

Hoe kan het dan toch dat voor datzelfde beeld en geluid zo ongeveer 12 afstandsbedieningen nodig zijn. Ik bedoel, wil ik samen met mijn lief op zondag een film gaan kijken, zijn wij voorzien van een waar leger aan afstandsbedieningen. Hoe moeilijk kan het zijn? Als mensheid zijn wij in staat een man op de maan te zetten, maar we krijgen het niet voor elkaar om eenvoudige commando’s naar een eenvoudig elektronisch apparaat te sturen vanuit een enkele afstandsbediening. Een gemiddeld audioapparaat of een radio is toch geen hyper-complex ding. Het apparaat moet gewoon aan of uit en harder of zachter kunnen.

Het blijkt dat wij als samenleving zo contactgestoord geworden zijn dat zowel de verschillende fabrikanten van apparaten als de apparaten zelf niet eens meer met elkaar kunnen communiceren. Wij hebben thuis echt geen bijzondere dingen staan. Een versterker, een radio, een digitale TV tuner, een TV en een DVD speler. Alleen deze apparaten hebben elk een eigen afstandsbediening. Het is slechts beeld en geluid! Wat kan daar moeilijk aan zijn. Als ik een DVD wil kijken dan voer ik altijd dezelfde serie handelingen uit. TV aan, DVD aan, TV op het DVD kanaal, versterker aan, versterker op de TV zetten, als de radio aanstaat, deze uitzetten en als er geen DVD in het laatje van de DVD speler zit, dan zou ik het wel erg fijn vinden als deze alvast open zou gaan. Het enige wat ik dan nog hoef te doen is de gewenste DVD in de speler plaatsen en een alom machtige play knop in te drukken. Dit is toch geen raketwetenschap of ben ik gewoon niet van deze wereld?

Misschien is dat wel de reden dat ik geen TV kijk. Mijn jarenlange opgebouwde frustratie over de afstandsbedieningen. En alsof dat nog niet genoeg is, naast het feit  dat je een miljoen afstandsbedieningen nodig hebt, wordt daar op de gemiddelde bank van de huiskamer een serieuze strijd om geleverd. Twee keer frustratie op een door-de-weekse zondag dus.

Misschien snap ik het allemaal gewoon niet. Misschien zit er een dieper liggende gedachte achter. Als je het geluid harder of zachter wil zetten dan moet je, serieus waar, bepalen welke van de vijf afstandsbedieningen je daarvoor nodig hebt. Vind je het gek dat oudere mensen dement en seniel worden. Tegen de tijd dat ik met pensioen ga hebben we 118 afstandsbedieningen in huis liggen. Eentje voor de TV, DVD, ipod, voordeur, licht, koelkast, electronische huiskat, koffiezet-unit, het planten-water-geef-systeem, de gordijnen en de vloerverwarming om maar eens met de meest eenvoudige apparaten te beginnen.

Dat ga ik allemaal niet trekken, tegen die tijd heb ik het al lang opgegeven. Dan zit ik op het strand met mijn lief en een verschrikkelijk mooi boek. Het enige probleem is dus hoe ik het tot die tijd overleef. In pure wanhoop hebben we de TV uitgezet en zijn gewoon met elkaar gaan praten. Flesje wijn erbij en oudhollandsch praten over de mooie dingen van het leven. Zoals mijn goede vriend het altijd zo mooi verwoordde, de goede gesprekken gaan over het leven, de liefde en de dood.

Bij nader inzien, misschien moeten er wel meer afstandsbedieningen komen, misschien gaan we dan wel het dan inzien en op een gegeven moment wél met elkaar praten. Net zoals de tijd voor de TV en misschien, heel misschien, gaan we elkaar beter begrijpen. Hierbij mijn advies, zet alles uit waar stroom doorheen gaat en trek een fles wijn open. Geniet van elkaar en het gezelschap. Een fijne avond verder.

HP TouchSmart IQ500 desktop

Wat doe je als een gebrek aan inspiratie hebt en je toch wat nieuws wil verzinnen? Juist, je kopieert een idee. De nieuwe PC van HP heeft wel heel erg veel weg van de iMac. Qua looks (alleen dan zwart ipv wit) en qua behuizing (all-in-one) maar dan op WIndows.

Wat ik wel na moet geven, het concept van het touchscreen is wel heel erg cool. Een paar weken geleden heb ik voor het eerst gespeeld met een 19′ touchscreen in combinatie met Windows en dat is toch wel gewoon leuk. Je vinger als muis, toch net ff wat anders. Je voelt je gelijk Tom Cruise in de film Minority Report. Dus als je wel de looks maar niet een Apple wilt, hierbij de nieuwe HP SmartTouch PC.