Altijd moet je dronken zijn. Daar gaat het om; dat is de hele kwestie. Om de vreselijke last van de tijd die uw schouders breekt en u ter aarde doet buigen niet te voelen, moet u zich onophoudelijk bedrinken.
Maar waaraan? Aan wijn, poëzie of deugd, net wat u wilt. Maar bedrink u.
En als u nu en dan wakker wordt op de trappen van een paleis, in het groene gras van een greppel, in de droefgeestige eenzaamheid van uw kamer, en merkt dat de dronkenschap al verminderd of verdwenen is, vraag dan aan de wind, de golf, de ster, de vogel, de klok, aan al wat vliedt, aan al wat kermt, aan al wat rolt, aan al wat zingt, aan al wat praat, vraag hoe laat het is; en de wind, de golf, de ster, de vogel, de klok zullen u antwoorden: “Het is tijd om u te bedrinken! Bedrink u, bedrink u telkens weer, zodat u geen slaaf wordt van de tijd, die ons tot martelaren maakt! Word dronken van wijn, poëzie of deugd, wat u maar wilt.”
— Charles Baudelaire (1869)